Myślę, że stary McBride sfiksował, gdy okazało się że jednak nie udało znaleźć się śladów życia. Idea, dla której poświęcił żonę i syna oraz całe życie okazała się mrzonką. Rozczarowana załoga uznała, że chce wracać przynajmniej na Marsa (rodzice tej czarnoskórej kierowniczki stacji) - bo mieli po co i do kogo - a ten z wściekłości zwariował, wybił załogę i został na Neptunie.

""ad Astra" nie ma tak naciąganej fabuły jak "Interstellar"

Zlituj się, bo zaraz pęknę ze śmiechu. Cały ten film jest naciągany począwszy od momentu, w którym do międzyplanetarnej misji wybierają człowieka blisko spokrewnionego z celem misji, a skończywszy na Bradzie P. surfującym po pierścieniach Neptuna.

Może mało realistyczny ten surfing, ale za to pomysłowy start - wykorzystanie ruchu obrotowego anteny. I w jakiej pięknej scenerii. Nadal jednak uważam że film ma mniej przegięć niż Interstellar, który miał sceny piękne lecz nierealistyczne, jak np. dopasowanie prędkości obrotowej przed dokowaniem, co nie udało się Mattowi Damonowi przy nieruchomych statkach. A pokrewieństwo między bohaterami miało zwiększyć determinację Pitta, dowództwo było pewne że zrobi wszystko aby uratować ludzkość.

To, że "Interstellar" też był przegięty, nie sprawia, że "Ad Astra" jest mniej przegięta. A z tym pokrewieństwem to był moim zdaniem nietrafiony pomysł - z tego samego powodu, dla którego chirurdzy bardzo często odmawiają operowania członków własnej rodziny. Zastanów się dlaczego.

W Interstellar było trochę głupot, ale jak na standardy tego, co się nazywa obecnie filmowym SF film był prawie ultrarealistyczny. W Ad Astra jedna nielogiczność goni drugą, a prawa fizyki twórcy mają zupełnie w nosie.

Zdjęcia na pewno dużo ładniejsze niż w Interstellar, ale same zdjęcia to za mało, żeby stworzyć dobry (i mądry) film.