Dowiedziałem się, że film ma być o depresji ojca i o utraconym bezpowrotnie szczęściu dzieciństwa, ostałym się jedynie we wspomnieniach córki. Niestety, to dzieło to zlepek przypadkowych scen, które razem tworzą wyrwane z kontekstu klisze z wakacji w tureckim kurorcie. Nic tu nie zachwyca, począwszy od aktorstwa, na zdjęciach kończąc. Wyglądają na chaotyczne i przypadkowe. Ktoś powie, tak jak ludzkie wspomnienia - zgoda, czemu więc nie wyświetlić czarnej planszy na półtorej godziny z napisem: nie pamiętam, ale ta czarna plama na pewno odcisnęła na mnie swoje piętno. Będzie równie prawdziwie i równie dużo trzeba będzie się domyślać, co autor miał na myśli. Ten film nie ma końca, nie ma początku, nie ma treści i nie ma morału. To nie jest historia, to są przebitki, które rzekomo wywrzeć miały trwały wpływ na rozwój bohaterki i jej przyszłe życie. Przestańmy przeintelektualizowanym tworom nadawać głębszego znaczenia. Nie odbieram nikomu, że mógł się przy nim wzruszyć, że mógł do niego trafić, że być może lepiej lub inaczej go rozumie. Jest na pewno eksperymentem, niestety nieudanym. Nie ma w nim niczego wzruszającego, a nudzi, bo jest o niczym. Wiem, jestem nieczułym dyletantem, który ma szczęście, że go nie rozumie. To oczywiście moja wina, a nie twórców, że film jest niezrozumiały i nieprzystępny w odbiorze.