Krzychu kilka dni temu polecił w porannym wydaniu Kanału Sportowego ten film i jestem zachwycony tym, co ujrzałem.

Obraz ojca zmagającego się z depresją i córka, która próbuje wydobyć wszystko, co najlepsze z najlepszych wakacji, jakie pamięta. Do tego świetna ścieżka dźwiękowa, przyjemne ujęcia ze słonecznej Turcji i wiele wątków, które skłaniają do głębszej analizy Caluma.

Oglądając ten film przechodzi się przez różne stany emocjonalne. Niektóre ujęcia przywołują na myśl wakacje, na których każdy z nas był jako dziecko i widział ten świat, tak jak Sophie. To, co najbardziej zapada mi w pamięci to, jak próbowała zrozumieć starszych od siebie i próbować się z nimi bawić, ale wiedziała, że to nie jest jeszcze ten czas. Ale takich rzeczy jest więcej. Ojciec dający jej łyk piwa choćby.

Na pewno w filmie wiele razy twórcy chcą nam pokazać, żeby łączyć wątki i szukać w nich głębszego sensu. Calum opowiedział Sophie o swoich 11-stych urodzinach, a potem kiedy sam miał urodziny na wakacjach to nie był zadowolony z tego faktu jak ludzie zebrani przez jego córkę śpiewali mu. Widać, że paraliżowało go to pewnie przez okropne wspomnienia z dzieciństwa.

Jest też scena, w której Sophie mówi, że czasem są dni, kiedy czuje się jakby jej ciało tonęło, a każda kość stawała się ciężka. Calum wtedy nic nie mówi, ale widać jak bardzo go to uderza i jak mocno rozumie te słowa i się z nimi utożsamia. Zastanawiam się, czy sama Sophie nie ma już depresji w tak młodym wieku. Jednak nie każda 9-latka mówi coś tak wybitnie dojrzale prawdziwego.


Generalnie film jest jednym z tych, które skłaniają do rozmyślań po wyłączeniu i zostawiają po sobie smak.