Przypomina opowiadany komuś sen - "palmy, te palmy szumiały tak złowrogo, a potem nagle byłem w sklepie z dywanami, było mi smutno, a potem cięcie i jestem w basenie". Nikt nie lubi słuchać czyichś snów. Tak samo nikt nie lubi oglądać czyichś wspomnień; nie wątpię, że dla autorki było to fenomenalne przeżycie (tak, jak dla osoby opowiadającej sen), ale ja chcę już tylko, żeby skończyła tę opowieść. Nuda. Niech ktoś w końcu krzyknie, że król jest nagi.

Abstrakcją wydaje mi się wydawanie tysięcy na odtworzenie nagrań z dzieciństwa. Wyobrażam sobie, że inscenizuję te pasjonujące filmiki, które nagrywałam starym cegło-alcatelem w latach 2000. Może jako zlepek autentycznych nagrań miałoby to jakąś wartość - odtwarzanie ich ma tylko kwaśny posmak "naturalności". Dodajmy niepokojącą muzykę i zrobione.

Na marginesie - w ogóle nie porwał mnie czar nostalgii, bo nie czuję pseudo-biedy "nie mogę sobie pozwolić na opaskę all-inclusive i nie kupię dywanu za 850 funtów", podczas gdy w Polsce w tym samym czasie (moje wspomnienia) największą atrakcją jest jak ojciec załatwi wyjazd nad jezioro pod miastem, podczas którego będziemy jeść konserwy i oglądać bajki we wspólnej świetlicy. Faktycznie, egzotyczne wakacje w kurorcie z animacjami w latach 90/00, to prawdziwy upadek finansowy.