Tańcząca Azjatka w budce z kebabami rodem z Chungking Express, filmowanie początkowej sceny rozstania przez bohatera żywcem ściągnięte z Samotnych, 5:23 do Warszawy i inne próby odniesienia się do wielu znakomitych i znacznie lepszych filmów wydają się być wprowadzane na siłę.
Do tego rozważania głównego bohatera, które miał w swoim życiu chyba każdy rozumny człowiek, niestety nie czynią filmu uniwersalnym, a banalnym. Sztuczne dialogi i sztuczne aktorstwo (w szczególności filmowej Kasi). Dosyć banalne spostrzeżenia (jedyne trafne to to, że Polska to kraj frustratów).
Temat braku perspektyw (mimo chęci i wykształcenia), rozczarowania światem, w którym przyszło żyć, poszukiwaniu swojego miejsca i sensu życia, ciągłej ucieczki w świat marzeń, ucieczki przed samym sobą itd. można było przedstawić o wiele ciekawiej, tu niestety nie wyszło. Bez polotu.