Jestem wielką wielbicielką dzieła Carrolla, dlatego być może tak trudno mi dogodzić tworząc ekranizację, czy adaptację. W tym wypadku byłam głęboko rozczarowana, nawet pomimo faktu, że od początku wcale nie nastawiałam się na rewelację.
Fabuła została boleśnie spłycona. Mamy tutaj schematyczną, prostą, jak konstrukcja cepa historyjkę o walce dobra ze złem rodem z wieczorynek dla najmłodszych. Zła królowa jest be, Biała Królowa to delikatna istotka, pragnąca najpierw negocjacji i pokojowych prób rozwiązania konfliktu. Jest czempion w lśniącej zbroi i szkaradny dżabbersmok, jest zły lew, który pod wpływem uprzejmości i gestu Alicji staje się potulnym kociakiem - niczym z bajek Ezopa. Gdzie głębia dzieła Carrolla? Gdzie zaskakujący absurd i oniryzm? Bohaterowie są do bólu logiczni, każde działanie jest zgodne ze związkiem przyczynowo - skutkowym. I sama oprawa wizualna: śliczna, ale nie tego spodziewałam się po reżyserze takim, jak Burton Koszmarkowatość scenerii i design postaci nie są tak groteskowe, jak w innych produkcjach tegoż. Owszem, wyraźnie widać inspirację ilustracjami Johna Tenniala (Jabberwocky jak żywo z jego grafiki) i to się chwali. Jak zżynać, to z najlepszych. Podsumowując jednak, reżyser miał w ręku surowiec najlepszego gatunku, miał nawet gotową formę, z której mógł odlać kunsztowne i zadziwiające naczynie. Ulepił zwykły garnek...szkoda.