Niesamowita jest w nim gra aktorów: Jest tam scena w której cesarz Józef II wraz z otoczeniem "przesłuchuje" Mozarta chcącego napisać operę na motywach zakazanej książki i ja tu nie widzę aktorów. Ja tu widzę autentyczne postacie! Cesarz się, wyraźnie, dobrze bawi - jest wyluzowany ale wciąż majestatyczny. Przygląda się całej scenie niczym widz ze lekko złośliwym uśmiechem, ale i z wyraźnym błyskiem zainteresowania w oku. On w tym momencie nie grał cesarza, on BYŁ cesarzem. Lepiej myślę nie można oddać majestatu "władcy z bożej łaski". Uczestnik, ale i widz. Władca absolutny stał z definicji ponad poddanymi i Forman to genialnie pokazał. Zasługa tu także i aktora Jeffreya Jonesa który z mistrzostwem oddał blaski i cienie osobowości "cesarza rewolucjonisty" - inteligentnego, ciekawego życia i ludzi, aroganckiego, skąpego, racjonalnego a na dodatek oziębłego emocjonalnie i zżeranego przez kompleksy (w tym także kompleks "muzyczny" - nie miał zupełnie słuchu w przeciwieństwie do obdarzonej pięknym głosem matki - Marii Teresy i utalentowanego muzycznie "idola" - Fryderyka II Hohenzollerna) pozera; Józefa II Habsburga. Po prostu majstersztyk!