W "Amadeuszu" M. Formana zakochałam się od pierwszego wejrzenia kilka lat temu. Od tego czasu widziałam sporo świetnych filmów, ale żaden nie zrobił na mnie tak piorunującego wrażenia.

Ideał.

-wspaniała gra aktorska nie tylko obu głównych bohaterów; również wszyscy pozostali: Stancy, Józef II, kompozytorzy z dworu cesarza, Leopold Mozart, nawet postacie drugoplanowe jak Katerina,ksiądz czy służąca wydają się wręcz stworzeni do swoich ról

-muzyka. Ktoś bardzo trafnie powiedział, że ten film jest jak muzyka Mozarta. Jest idealnie dobrana do poszczególnych scen filmu. W pewnej recenzji przeczytałam, że sięgając po muzykę Mozarta twórcy z automatu mieli świetną muzykę do filmu. Nie do końca. Bardzo ważne jest takie dopasowanie jej do poszczególnych scen i to się udało rewelacyjnie.

-niesamowita skala emocji. Jest wszystko od farsy/komedii po tragedię.

-bardzo podoba mi się, że film można odczytywać na wielu poziomach: jako fabularyzowaną biografię Mozarta, ukazanie obyczajów epoki (znakomite kostiumy, swoboda flirtu:D-jakże odległa od epoki wiktoriańskiej z kolejnego stulecia), ale też jako film o geniuszu, przeznaczeniu, relacji z Bogiem.

-genialne sceny, do których można wracać w nieskończoność, a i tak za każdym razem wbijają w krzesło od kompa:). Sama takich mam całkiem sporo:
-rewelacyjny początek do wizyty księdza i słów "Wolfgang. Amadeusz. Mozart",
-scena w pałacu arcybiskupa, gdy Salieri po raz pierwszy patrzy w partyturę napisaną przez Mozarta i "słyszy głos Boga"
- Salieri przeglądający przyniesione potajemnie przez Stanzi partytury "słyszy Boga" po raz kolejny i jest pod takim wrażeniem, że rękopisy wypadają mu z rąk
- oczywiście pisanie "Reguiem" w ostatnich chwilach życia
-moment, gdy Stanzi widząc Salierego przy nieżyjącym mężu zdaje sobie sprawę, że to on jest jego złym duchem i pogrzeb
-ostatnia scena, gdy Salieri rozgrzesza "wszystkie miernoty tego świata", których patronem się czuje

…sceny zabawne”
-pierwsza wizyta Mozarta u cesarza Józefa II (uwielbiam to wyczucie taktu...towarzyskiego u Wolfganga Amadeusza :D) gdy gra marsz Salierego z pamięci po czym na poczekaniu tworzy jego wariację
-bal maskowy, na którym Mozart parodiuje Salierego

…lekko, finezyjnie i przyjemnie:)
-koncert fortepianowy, który Mozart wykonuje w plenerze wraz z orkiestrą (bodajże koncert nr 22)
-piosenka Papagena i Papageny
-lekcję Salierego z Kateriną, którą chwilę później możemy zobaczyć na deskach opery gdy śpiewa u "Uprowadzeniu z Seraju" (te ruchy łapkami w czasie dyrygowania :D ) i ekspresja Mozarta przy partii Kateriny) i finał turecki
(wiem, odwróciłam nieco kolejność, ale od koncertu 22 finezja aż bije)


poważnie..:
-przeskoki od dziecięcych wygłupów przez portretem ojca do pierwszej z upiornych wizyt tajemniczego gościa w kostiumie Don Giovanniego
-scena, w której Mozart dyryguje w czasie I arii Królowej Nocy z "Czarodziejskiego fletu" na którym jest do momentu omdlenia podczas piosenki Papageno

...a śmiech Amadeusza będzie mi dźwięczał w głowie chyba już na zawsze ;))