Plus za recenzję.

Nie wiem czy niesprawiedliwość to cecha natury, zwróć uwagę, że wszystko ma swoje wyznaczone miejsce a cała trudność w tym jest, że nie wie człowiek co mu się należy, a co nie; to tak jak pisał Platon w „Państwie”, czy inni, że będzie człek szczęśliwy gdy będzie „robił swoje” tj. zrozumie, że jedni rodzą się zwyczajnie bardziej „kalecy” od drugich; pod tym względem nie było i zapewne nie będzie równości; Mozart nie musiał być ambitny, przynajmniej nie w takim pospolitym sensie, że próbował udowadniać właśnie miernocie, iż jest coś wart; on urodził się geniuszem i nie musiał na siłę nęcić swoich zmysłów do tego, ażeby zaistnieć, jak robił to Salieri; bo wzbraniałbym się przed stwierdzeniem, że ambicja to cecha ludzi wielkich – raczej małych co do siebie samych, a że świat ocenia frustratów jako geniuszy co już co innego; [„Dramat przeciętnej, albo raczej niewystarczająco ponadprzeciętnej jednostki, która z dołu obserwuje loże, w których nigdy nie zasiądzie. Czy to jej wina, że odda wiele, żeby się do nich zbliżyć? Czy nie zasługuje na najwyższy szacunek za to, że walczy?”] – czymże jest ta walka skoro świat stworzył ją taką a nie inną, czy naprawdę warto mieć żal do życia?; Salieri w końcu zatryumfował gdy pojął, że wobec Mozarta jest zwyczajnie nikim – zrozumiał gdzie i na czym stoi, co jest mu pisane, a co nie – pogodził się z sobą samym, pogodził się z rzeczywistością; film dobry na dzisiejsze czasy, i nie tylko, o tych, którym wydaje się, że są warci więcej aniżeli powinni; tryumfy święcą naprawdę tylko jednostki; ale jak to zdaje się powiedział o tym filmie chyba reżyser [choć nie jest to istotne kto], „nie ważne o czym jest ten film, ważne, że mnie wzrusza i skłania do myślenia, rozśmiesza mnie i trochę zmusza do płaczu; cokolwiek byś sobie o nim myślał, to właśnie o tym jest ten film…”; film może uwalniać w widzu tęsknotę, za geniuszem, oraz chęcią bycia kimś prawdziwie niezwykłym, czego być może nigdy człowiek nie zdobędzie i to może być jego prawdziwym dramatem a sama wiedza na temat tego może już okazać się mądrością dla tych małych i nijakich…

Mozart, oczywiście, nie musiał udowadniać miernotom niczego, zwłaszcza że miernoty wcale nie ceniły jego dzieła...
Choć kwestia jego relacji z ojcem jest nie bez znaczenia...
A Salieri? Salieri...
Salieri był geniuszem! Miał boski słuch! Był na odpowiednim miejscu, w loży, w operze, gdy orkiestrze dyrygował Mozart. I gdy cesarz, "boski pomazaniec", ziewał, Salieri - prawdopodobnie jako jedyny - słyszał głos Boga.
Oczywiście, umknęło mu to...

Każdemu Bóg/"bóg" śpiewa w inny sposób.

Cierpimy na błąd optyki... Ciekawe co nam umyka? ;)

(czyli, że trochę zmieniłam zdanie. oto, co wskazuje na to, że ma się do czynienia z "dobrym filmem": za każdym razem znajduje się w nim coś nowego)

ale czasem potrzebna jest odrobina obiektywizmu, i myślę ze ten film taki jest - odrobinę obiektywny
pozdro