Za te herezje, które zaraz wygłoszę pewnie ktoś 'życzliwy' poczęstuje mnie wirusem, albo w najlepszym wypadku wyśle anonima, bo to, co mam zamiar napisać raczej kłóci się z dotychczasowymi opiniami. Ale jak mawiają starożytni Rzymianie- once kozie death. Może jestem za duża, nieczuła, bez wyobraźni, bezduszna, pragmatyczna, bez krzty romantyzmu (przypomina mi się cytat z polskiego 'bez serc, bez ducha"), ale Amelia nie wzruszyła mnie, nie zaczarowała, nie 'wzięła'. Ba, uważam, że to nudny i irytujący filmik. (wyobrażam sobie wasze miny;). Bardzo mi przykro, ale w czasie tych 2 godzin, które nam twórcy zafundowali 3 razy patrzyłam na zegarek, 6 razy ziewałam i wieloznacznie pochrząkiwałam, 5 razy zmieniałam pozycję (siedzenia;) i w pewnym momencie zastanawiałam się 'co ja tutaj robię?', niestety (a naprawdę żałuję, bo byłam przygotowana po tylu hymnach pochwalnych na coś ocierającego się o geniusz, a moje rozczarowanie można sobie tylko wyobrazić-nie cierpię rozczarowań w kinie). Nie mogę napisać, że cały, od stóp do głów, film mi się nie podobał. Np uśmiałam się na motywie krasnala w podróży, scenie w barowym kibelku, gdy Amelia robiła kawał antypatycznemu sprzedawcy, jednak tak ogólnie ten typ humoru jest zupełnie nie w moim guście. I tak Bogiem a prawdą nie obchodziło mnie, czy ten facet od zdjęcia jest duchem, starcem czy choćby samym księciem Karolem, czy Amelia spotka się z tym od albumu, czy nie.
Muszę przyznać, że w całym filmie najbardziej urzekła mnie muzyka, świetnie wpasowująca sie w ten bajkowy klimat, niezłe zdjęcia, obrzydliwa fryzura Amelii (no, ta to mnie nie urzekła).