Klasyfikacja tego filmu jako satyry (GW), filmu o mid life criis etc. mam wrazenie zupełnie nie dorasta do problemu tam pokazanego. A problem jest o wiele bardziej fundamentalny niż rozterki onanizującego się ze złosci Lestera.
Mendes, jak mozna spodziewać się po brytyjskim rezyserze teatralnym ma Eliota przeczytanego i zinterioryzowanego a film nie jest wprazdze zadna 'adaptacja' Waste Land, ale związki i odniesienia są tak jednoznaczne, że trzeba być slepym, żeby ich nie dostrzec. Nie jest to miejsce na długi esej o poezji Eliota, ale zachecam wszystkich do powrotu do tej lektury i spojrzenia na film od tej strony.
Film porusza problem radykalnie bardziej podstawowy niz psychologiczny, bo jest to problem ontologiczny co stawia go w zupelnie innej klasie niz startujące w zawodach do Oskara super i pól -produkcje. Reżyser pewnie nie może się za sprawą różnych układów wypiąć na ten konkurs, ale ten film na prawdę nie zasługuje na potraktowanie Oskarem.