Jak wiadomo seria American Pie ma tyle fanów co antyfanów. Szczególnie Ci drudzy, uważający się za ludzi inteligentnych (tudzież po prostu będąc inteligentnymi), mają w zwyczaju bardzo nisko oceniać serię (mam na myśli trzy pierwsze części, oraz te, bo reszta to rzeczywiście gówno i pomyłka) tłumacząc się, że to film dla ludzi o niskim pofałdowaniu kory mózgowej, czy też po prostu debili, który nic nie wnosi do światowej filmografii poza głupotą. Osobiście uważam, że cała idea filmu została wypaczona... właśnie przez ideały. Przez arcydzieła, doskonałe z każdej strony. I nawet jeśli znajdzie się jakieś niedociągnięcie, to tłum przytyka palec do usty mówiąc: "Ciiii! Tak właśnie miało być!". I rzeczywiście może ten film do ideałów nie należy, w zasadzie to całkiem sporo mu brakuje, ale posiada jedną cechę, której niestety wiele ideałów nie posiada - potrafi poruszyć ludzkie serce (przynajmniej moje). I choć może to zabrzmieć głupi, gdyż jest to komedia, nawet całkiem niewybredna komedia, to mnie osobiście wzrusza. Bo pamiętam czasy, jak oglądałem pierwsze części, z nadzieją, że ja też kiedyś przeżyję takie przygody. Cóż, teraz zobaczyłem tę i wiem, że to już niemożliwe. Cały urok tego filmu nie jest w chlaniu, głupich pomysłach, czy nawet Matce Stiflera, lecz pokazaniu alternatywy dnia codziennego, gdzie wszystko jest nudne i powtarzalne. Reasumując - film chwyta za serce, nie tyle treścią, co ukrytym przekazem i sentymentem. Moja wypowiedź jest tylko i wyłącznie ciągiem moich własnych uwag i spostrzeżeń.

Ps Wybaczcie, ale musiałem to z siebie wydusić. Wczoraj po wódce to sobie obiecałem. A obietnic trzeba dotrzymywać.