Zaskakująco śmiały i równie niedoceniony film Premingera (7 nominacji do Oscara i wielka przegrana z 'Ben-Hurem'), co dziwi tym bardziej, że jeszcze dwa lata wcześniej potrafiono odpowiednio nagrodzić "12 gniewnych ludzi" Sidneya Lumeta. "Anatomia morderstwa" także jest dramatem sądowym starającym się obnażyć luki amerykańskiego sądownictwa, choć może nie w tak oczywisty sposób, jak zrobił to Lumet. O ile jednak on pokazał, że ustalenie prawdy przez ławę przysięgłych zależeć może od interpretacji faktów, dociekliwości, uprzedzeń, a nawet zwykłego głodu, to już Preminger wydaje się być pozbawiony złudzeń - prawda nie ma przy wydawaniu wyroku najmniejszego znaczenia; ważniejsza jest zgodność jej wyobrażenia z literą prawa i racjonalnością.

Spłukany adwokat postanawia bronić mężczyzny oskarżonego o zabójstwo. Jego wina jest bardziej niż oczywista, prawnik wymyśla więc prawne usprawiedliwienie: chwilową niepoczytalność. Trzymając się tej wersji, w widowiskowy sposób broni swojego klienta siejąc pośród ławy przysięgłych ziarno niepewności. I tyle już wystarczy, by wszelkie dowody oskarżenia poddać w wątpliwość. Wszak oskarżony jest niewinny aż do momentu udowodnienia mu winy ponad wszelką wątpliwość. Preminger w sposób ciekawy i wciągający (jedna z najlepszych filmowych rozpraw sądowych) ukazuje więc swoistą niezaradność prawa, którym przy sprzyjających okolicznościach można dowolnie manipulować. Jego obraz zaskakuje też pewną śmiałością - amerykańskie filmy lat 50-tych nie przyzwyczaiły wszak do otwartego mówienia o gwałcie, spermie itp.

Przy okazji warto wspomnieć o świetnej obsadzie. James Stewart wciela się w rolę prawnika z typową dla siebie gracją, ale to Ben Gazzara (oskarżony) i przede wszystkim rewelacyjny George C. Scott (oskarżyciel) zasługują na największą uwagę.