Nie rozumiem opinii, jakoby film byłby lepszy, gdyby całkowicie osadzić go w czasie renesansu. Przecież to nie było nic innego jak tylko w kółko powtarzane kredo i... skakanie. Choć idealnie oddaje to klimat Asasynów i uważam, że było potrzebne, to właśnie współcześnie działa się fabuła.
Choć zarówno przejście Lyncha na stronę Asasynów, jak i decyzja Sofii o niezareagowaniu w trakcie przemowy jej ojca są dla mnie niezrozumiałe jak cholera, to bardzo ciekawie przedstawiono obie strony. I to też bardzo lubię, bo zawsze wolałam Templariuszy.
Spodziewałam się beznadziei, dostałam film niezły, a że uwielbiam uniwersum, bawiłam się absolutnie świetnie.