Mnie w tym filmie z kolei wzruszył wątek sparaliżowanej dziewczynki którym największym marzeniem był skok na bungee ze szczytu Mount Everestu.Ta scena wywołuje bardzo wzniosłe i piękne uczucia

pogieło was obu że co że jak ?

Zapomniałem napisać o wątku katolickiego księdza, który w poszukiwaniu swojej prawdziwej homoseksualnej tożsamości opuszcza prowincjonalne zaściankowe miasteczko Olsztyn i wyrusza do stolycy, aby odnaleźć tak krew, ból, syfilis oraz droższe ceny chleba razowego (ale nie takiego prawdziwego na zakwasie tylko takiego mieszanego z mąką pszenną) i kiełbasy toruńskiej.

szkoda ze komentujecie nie ten film panowie...w tym filmie raczej nie bylo zadnego slepego murzyna czy ksiedza pedala ;)
bylo pelno potworow z kosmosu, gandzi, przeklinania :D

Oj tam oj tam ;).
Posty moje i Papermonstera dotyczą omawianego tematu w tym samym stopniu co większość wypowiedzi użytkowników tego forum.
Let the spamming begin!

Jestem świeżo po seansie i stwierdzam, że choć wymienione przez Was wątki uczyniły film pięknym i wzruszającym. To osobiście uważam, że historia klauna, który sprzedaje swoją prawą nogę, aby zdobyć fundusze na lekcje stepowania dla siebie i swojego chomika jest zdecydowanie najbardziej poruszającą historią w tym wielowątkowym filmie. Scena, w której chomik Hieronim i jego pan Klaun Mitchoff zdobywają Grand Prix na międzynarodowym konkursie stepowania w Burkina Faso, poruszyła mnie do głębi. Świetnie zagrana scena. Brawa w szczególności dla chomika, który podczas ryzykownej, kaskaderskiej sceny stepowania nie skorzystał z dublera. Cudowne krajobrazy Burkina Faso dopełniały całości. I choć film był niemy można było poczuć magię muzyki dzięki fenomenalnej grze aktorów.

Administracjo. Prosimy o dodanie opcji "Lubię to". Jeśli nie w obrębie całego serwisu to przynajmniej pod tym postem.

Cieszę się, że się podobał:) Ale film naprawdę wzruszający i pod koniec łzy ciekły mi z oczodołów strumieniem:)

Osobiście poruszyła mnie scena w której alkoholik którego żona uciekła do Ugandy aby dołączyć do rebeliantów, postanawia wyruszyć w podróż życia do spożywczego po ziemniaki, odkrywając prawdziwą naturę zmian demograficznych w populacji pingwinów na biegunie północnym. U kresu swojej podróży odnajduje swoją żon, która z przekonaniem stwierdza, że nie da upiec się makowca bez mąki. Płakałem jak bóbr, a mój kot ze wzruszenia, przewrócił dzbanek ze żwirem.

dobra skończcie już proszę was :D

Damian tego nie da się skończyć. Ten film wciąż w nas trwa, rozwija się i opowiada coraz piękniejsze i wzruszające historie. Nigdy wcześniej nie powstało dzieło o tak silnym przekazie, takiej głębi i ostrości spojrzenia na życie. Rozmawiamy tutaj o prawdziwej perle sztuki filmowej, która wciąż doskonali swoje piękno i żyje w nas, widzach.

nie narzekajcie nie był taki zły ;p
na innych gorszych się wykażcie :P

Tu nikt nie narzeka i broń Boże nie wyśmiewa się z filmu:)

Ta tylko poeci z was wyłażą :D

Nie jestem pewien czy wiecie, ale szokująca scena "go, get the butter Charlie", w której organista i jego pies przewodnik praktykują "ass to mouth" nie była symulowana. Charlie (to imię psa używane przez niego również w życiu prywatnym), będący stroną bierną, ujawnia w wywiadzie, że nie zgodził się na jej sfilmowanie, jednak reżyser wrzucił mu do mlecznych krokiecików o smaku zdechłego kota pigułkę gwałtu. Wyjaśnia to nieobecny wzrok i bezwład mięśni Charlie'go w tej niesławnej scenie.

co wy gadacie? zastanawiam się czy widzieliśmy ten sam film... To niemal śmieszne, ale mnie najbardziej wzruszyła scena w której matka piątki dzieci Michelle sprzedaje swoich dwóch synów na organy, a córki oddaje pod opiękę księdzu Michaelowi, który wielokrotnie je gwałci i wyrzuca za co płaci Michelle tysiąc bagsów, żeby miała za co utrzymać siebie i psa... Natomiast kiedy Michelle w zemście zbroi się i wypowiada księdzu wojnę, a co za tym idzie zabija wszystkich duchownych w chrabstwie Cannington uważam za przegięcie, gdzie tam logika?

Wiecie co... myślę, że oglądaliśmy różne filmy. Był tam Stiwi Łąder co prawda, ale zagrał tylko w jednej scenie - mordowania Michelle przez jej pięcioletnią córkę zombie.

największy twist jednak był, kiedy okazało się, że sprzedała synów na organy KLASZTORNE i ksiądz grał nich anielski orszak kiedy Michelle przyszła go zamordować pod koniec.

Michelle i historia jej dzieci jest rzeczywiście ważnym elementem filmu. Nie zapominajmy jednak o tym, że Michelle była pół - Francuzką i pół - kobyłą, dlatego miała trudności z adaptacją w konserwatywnym i drobnomieszczańskim hrabstwie Cannington. Ksiądz Michael na początku pomaga zagubionej kobiecie, jednak później wychodzą na jaw jego mroczne instynkty oraz pochodzenie - otóż jego ojciec był stajennym Adolfa Hitlera i przekazał synowi w genach bezgraniczne uwielbienie dla wąsików i skłonności do obcowania płciowego ze zwierzętami.
Co sceny zabicia duchownych - rzeczywiście mało była realistyczna. Nie przekonali mnie księża, którzy nie mają uciekać, bo są biedni i nie mają Maybachów czy innych wehikułów, ale film nie był kręcony w polskich realiach, więc przymknąłem na to oko. Ważne, że reżyser ożywił trochę akcję i z wyciskającego łzy melodramatu zrobił interesujący film, w którym dużo się dzieje.