Dla miłośnika literackiego pierwowzoru pióra Ayn Rand wersja filmowa stanowi szczególne wyzwanie. Z jednej strony znajomość książki sprawia, iż wszelkie okrojenia i uproszczenia nie stanowią przeszkody w odbiorze, dzięki czemu ma się przewagę nad widzem, który z "Atlasem zbuntowanym" styka się po raz pierwszy. Natomiast z drugiej strony są oczekiwania, oglądanie wiąże się z udzielaniem sobie odpowiedzi na pytania: czy historia którą opowiada film odpowiada oryginałowi? czy zachowany został duch książki i jej przekaz? czy wystarczająco mocno wyeksponowano filozofię stanowiącą podłoże fabuły? i - przede wszystkim - czy twórcy nie sprofanowali arcydzieła wypuszczając na rynek bubla o identycznym tytule?

Ze względu na rozmiary powieści, bogactwo wątków, jej wierne przełożenie na ekran musi być nie lada wyczynem. Stąd trudno się łudzić, iż obędzie się bez przemierzania drogi na skróty. I tu właśnie dostrzegam najwyraźniejsze minusy. Przede wszystkim znikanie kolejnych bohaterów. Wybitni przedsiębiorcy i wynalazcy, ludzie ulepszający rzeczywistość, nagle odchodzą, po spotkaniu z tajemniczym gościem. To element, w którym twórcy filmu mogli stanąć na wysokości zadania i pokazać ogrom ciężaru jaki na swych barkach nosi każdy współczesny Atlas, udowadniając, że decyzja o odejściu nie jest łatwa, bo wymaga porzucenia wszystkich swoich osiągnięć i marzeń. Niestety, zabrakło przekonującego ukazania podstaw ich działań, w przypadku Midasa Mulligana w ogóle nie wiadomo czemu tak postąpił i jakie to będzie miało konsekwencje. Kolejne niedociągnięcie to porzucony wielki wynalazek. Silnik mogący zrewolucjonizować technikę został wyciągnięty przez Hanka Reardena jak królik z kapelusza. Wyglądało to trochę komicznie. Jako trzecie poważne zaniedbanie wskazałbym całkowite pominięcie podstaw tkwiących w przeszłości, czyli dzieciństwie Dagny, Francisco, Jima i Eddi'ego oraz historii rodów Taggartów i D'Anconia. Widz nie znający książki nie zrozumie relacji pomiędzy głównymi bohaterami, chyba że pozna jakieś wyjaśnienia w kolejnych częściach filmu (nic nie stoi na przeszkodzie wplątania retrospekcji, także z historią przełomowego dnia w którym zmiana w Samochodach XX wieku dała początek idei zatrzymania silnika świata).

Podałem niektóre przykłady niekorzystnych zmian w fabule filmu w stosunku do książki, co jednak nie oznacza, że zamierzam go całkowicie przekreślać. Tak naprawdę film ocenić będzie można dopiero gdy ukończona zostanie całość historii, czyli 3 części. Pierwsza to dopiero wprowadzenie i zamiast osądzać ją od czci i wiary wolę dostrzegać potencjał jaki w sobie kryje. W związku z tym, jako interesujący zabieg uważam przeniesienie akcji o pół wieku do przodu, pomimo iż czytając "Atlas zbuntowany" wyobrażałem sobie zdarzenia tak, jakby miały miejsce w latach 50-tych/60-tych przy alternatywnym rozwoju historii (republiki ludowe jako dominujący model ustroju). Dobrze rokują także kreacje niektórych aktorów. Dagny Taggart niemal dokładnie taka, jaką ją sobie wyobrażałem, pewny siebie i bezwzględnie trzymający się zasad Hank Rearden, godny politowania Philip, odrażająca Lillian, marionetka Wesley Mouch. Najbardziej na plus wyróżnił Ellis Wyatt. Pomimo licznych braków oglądałem pierwszą część filmu z przyjemnością, ciesząc się, że mogę ujrzeć opowieść, która tyle czasu tkwiła i rozwijała się w mojej wyobraźni. Teraz pozostaje liczyć, że następne części nie zawiodą i po ich obejrzeniu również widzowie nieznający książki będą znali odpowiedź na pytanie: kim jest John Galt?