Nie wiem co mam napisać o tym filmie. Autentycznie nie mam pojęcia jak mógłbym krótko, dosłownie w dwóch zdaniach, podsumować najnowszy film Polańskiego i to wcale nie dlatego, że "Autor widmo" powalił mnie na kolana. Niestety wręcz przeciwnie. Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się, że po zakończeniu seansu miałem tak przeogromną pustkę w głowie. Normalnie po filmie zostają większe lub mniejsze przemyślenia, przed oczami widzimy ważniejsze sceny, zapamiętujemy fragmenty dialogów, nawet jeśli dana produkcja okazała się całkowitą klapą, jest jednak coś, co po niej pozostaje w naszej pamięci, o czym można później powiedzieć. O tym filmie zapominałem już w czasie jego trwania, a po wyjściu z sali miałem nawet wrażenie, że wcale w kinie mnie nie było. Nie zrobił on na mnie żadnego wrażenia, kompletnie mnie nie ruszył, nawet w ani jednej scenie. Nie poczułem w czasie seansu absolutnie niczego, zero przemyśleń, zero zachwytów, zupełnie nic. Wydał mi się on strasznie bezbarwny, rozmyty, bezcelowy. Po prostu żaden.

A zapowiadało się (pomimo znanych wszystkim kłopotów z realizacja tego obrazu) całkiem dobrze. Patrząc na zwiastun można było sądzić, iż "Autor widmo" będzie bardzo klimatyczną opowieścią z zagadkową intrygą, fantastyczną obsadą, świetnymi zdjęciami i dobrze napisaną muzyką. I na pierwszy rzut oka wszystko jest na miejscu. Doborowa obsada składająca się z tak znanych aktorów jak McGregor, Brosnan, Williams, czy Wilkinson, którzy zagrali całkiem nieźle, szarawe zdjęcia Edelmana, które starają się nadać odpowiednio ponury i złowieszczy klimat tej opowieści oraz świetnie brzmiąca muzyka Desplata (której fragment można było usłyszeć już w zwiastunie), nawiązująca całkiem silnie do twórczości Bernarda Herrmanna. Całość się jednak ze sobą zupełnie nie klei. Nie wiem co jest nie tak, ale czegoś zdecydowanie brakuje w tym filmie, coś w nim kompletnie nie gra. Od samego początku nie potrafiłem się wczuć w tą historię, nie mogłem się wciągnąć w akcję, nie potrafiłem się przejąć losem bohaterów. Zupełnie nie zaangażowałem się emocjonalnie w przedstawiane na ekranie wydarzenia, ani trochę nie obchodziło mnie jak cała ta opowieść się potoczy, czy jak zakończy.

Co gorsza, wszystkie większe zwroty akcji udało mi sie przewidzieć tuż przed ich pokazaniem na ekranie, przez co nie były one dla mnie żadnym zaskoczeniem, ani szokiem. Po prostu to co się działo z bohaterami było tak oczywistą konsekwencją poprzednich wydarzeń, że właśnie nie rozegranie kolejnych scen w ten właśnie sposób, byłoby dla mnie zaskoczeniem. Przez to film Polańskiego jest w wielu momentach - a w szczególności przez cały środek - strasznie nudny, rozciągnięty i okropnie nijaki. Brakuje odpowiedniego tempa, jakiegokolwiek napięcia, dzięki którym oglądalibyśmy ten film z zainteresowaniem, uwagą. Dopiero przez ostatnie piętnaście minut gdy wyjaśniana jest cała intryga, obraz ten nabiera rumieńców, rusza z kopyta i zaczyna być wreszcie emocjonujący. Później jednak nadchodzi zakończenie, ładnie nakręcone, nieźle pomyślane ale rozczarowujące i nie robiące większego wrażenia. Teoretycznie po odkryciu wszystkich kart powinienem sobie teraz jeszcze raz przemyśleć cały film, by zobaczyć czy takie zakończenie ma sens, ale prawdę powiedziawszy nawet mi się nie chce…

5/10

PS. Posłuchajcie koniecznie muzyki Desplata, bo to jego kolejny świetny soundtrack, którzy dobrze sprawuje się w filmie jak i poza nim.