Bardziej od samego filmu, który jakoś nie zrobił na mnie piorunującego wrażenia,zadziwia mnie i interesuje wszechobecna nim fascynacja.Zrodzona,jak można przypuszczać po wielu komentarzach z nadmiernej i trochę niezdrowej chęci zamieszkania w świecie marzeń i pobożnych życzeń.Tym samym nasuwa się pytanie czy Cameron tworząc utopijny świat Pandory,uwolnił w widzach dziecięcy świat magii,czy też widz dał się nabrać na pewnego rodzaju uproszenia marketingowe?
W moim mniemaniu chyba obydwie możliwości są tu wysoce prawdopodobne,zważywszy na ogrom i różnorodność osób których film zauroczył .
Filmowi nie można chyba nic zarzucić od strony wizualno-technicznej,jest tak jak miało być widowiskowo,drobiazgowo i przedstawione nadzwyczaj bogato.
W całej historii przedstawionej w Avatarze nie sposób dostrzec odwołań do niedawnych działań zbrojnych w Iraku,czy też mocno naciąganej proekologicznej hucpy,jakże modnej w dzisiejszych czasach(jakże równie mocno kreowane na tymże forum, jako szeroko pojmowane przesłanie).
Cameron zadaje się celowo w obraz wplata tego rodzaju truizmy,doskonale wiedząc iż film ma trafić do szerszej publiczności,czego oczywiście nie można traktować jako zarzut.
Film obejrzałem z zaciekawieniem i z niekrytą przyjemnością,ale sam obraz nie porwał mnie na dłużej niż trwał seans.Zabrakło w nim wyrazistych postaci,które Cameron znacznie upraszcza do poziomu dobrych i złych.Mankamentem jest również muzyka,ileż to razy po obejrzeniu filmu nieświadomie nuciłem motyw przewodni-tu tego zabrakło.

Podsumowując film jest dobry,ale trudno mi podzielać fascynację ogółu.
7/10 wydaje mi się optymalną notą.