Film wojenny z ciężkostrawnym opisem fabuły o nazistach ? Nie spodoba mi się. Film dużego dzieciaka, jakim jest Tarantino, gdzie co druga scena to rzeź, a krew wylewa się z ekranu ? Nie sposoba mi się na pewno. Tak więc kilka lat omijałam ten film szerokim łukiem... Zupełnie niepotrzebnie ! To kawał dobrego kina :)

Świetne dialogi, umiejętne budowanie napięcia, doskonała muzyka, wspaniałe zdjęcia, mój ukochany Paryż, oraz po prostu bezbłędny Christoph Walz ! Jestem pod wrażeniem umiejętności aktorskich tego pana. Tarantino udało się sprawić, że wciągnęłam się w film do reszty, a w niektórych scenach serducho waliło jak oszalałe i chciało wyskoczyć z klaty.

Owszem, to wciąż symfonia przemocy i jak dla mnie wylano za dużo czerwonej farby. Niektóre sceny były zdecydowanie zbyt dosłowne (np. obcinanie skóry głowy), inne z kolei zostały pokazane z większym wyczuciem (jak duszenie niemieckiej aktoreczki i bezwolne opadnięcie kikuta). Zawsze uważałam, że agresja w takiej przesadzonej formie to jakieś zboczenie Tarantino, jego psychiatryczne odchylenie, którym powinien zająć się specjalista, ale cóż.

/SPOILER W obliczu niedawnych zamachów terrorystycznych w Paryżu, ostatnia scena była dla mnie mocna. W Bataclanie, paryskiej sali koncertowej przypominającej teatr naszej Żydóweczki, zginęło wielu przyjaciół moich przyjaciół. Moment, kiedy dwóch Bękartów strzela z karabinów na oślep do widowni jak do kaczek, bardzo przypomina rzeczywiste wydarzenia z listopada 2015 roku, kiedy syryjscy psychole wpadli na scenę i do lóż, zamordować wszystkich, którzy uczestniczyli w przedstawieniu. Oczywiście, tutaj mieliśmy robin hoodów, którzy unicestwiali złych, ale dla mnie lódobójstwo zawsze jest odrażające. /SPOILER

W ramach kina rozrywkowego o tematyce hitlerowskiej, polecam jeszcze "Być albo nie być" z 1983 roku z Melem Brooksem. To świetny popis komediowy, który również podejmuje tematykę jednego z najtrudniejszych i najboleśniejszych momentów w historii, w sposób oczyszczający.