Powinniście zobaczyć ten film choćby dla zaspokojenia ciekawości odległych miejsc ?Maroka, Meksyku i Japonii. Zdjęcia wzbudzają ufność widza, chociaż historia na poły cudaczna, na poły potoczna i banalna. Kamera zapuszcza się głęboko w ulice metropolii i między skaliste wzniesienia Maroka. Ludzie są w tu jak najprawdziwsi, więc da się zobaczyć i zmarszczki, i kurz na twarzy. Jesteśmy blisko nich, kiedy trochę w cudzysłowie przedstawiają swoją tradycję i codzienność. Obraz wioski marokańskiej, pełnej rdzennych mieszkańców ociera się o paradokument. Podobnie sceny z wesela w Meksyku. Japonia trochę dla kontrastu, a na pewno z pewnej przekory i dla kolejnego przesłania filmu przedstawiona jest jako miejska dżungla. Dżungla z mieszkańcami nie bardzo różniącymi się od wieśniaków, jeżeli wziąć pod uwagę ich namiętności i niespełnienia. Zbieg okoliczności jest w tym filmie wzniesiony do poziomu długo opowiadanego żartu, gdy śmiejemy się praktycznie od początku i odczuwamy absurd sytuacji - że znaleźliśmy się w niej z rozdziawioną od uśmiechu twarzą, a zanosi się na super inteligentną ironię i smutną konkluzję. Pewnych rzeczy nie da się jednak zrozumieć do końca, bo też nie o to chodzi, kiedy z góry wiadomo, że już dawno pomieszano nam mowę i języki. Nie sposób się zawieść na tym filmie, jeśli oczekujemy mądrego kina i wzniosłej sztuki. Myśląc o ?Babel? zapuszczam się w istotę mitu, gdzie dźwięczy naiwność i prostota.