Idealny świat. Pełna harmonia. Raj na ziemi.
Mrzonki, które czasem jednak stają się rzeczywistością. W takim idealnym świecie żyją właśnie Jack i jego córka Rose. Zewnętrzny świat cały czas się dobija do drzwi, jednak nic nie jest w stanie zaburzyć harmonii, jaką stworzyli. Nic, poza nimi samymi. Nie ma bowiem czynów bez konsekwencji. Za wszelkie decyzje trzeba ponieść odpowiedzialność. Za swój raj Jack i Rose muszą zapłacić. W tym idealnym świecie wolności bez granic zapłatą jest właśnie całkowity brak granic, brak hamulców. Zauważa to Jack i zaniepokojony zaburza stworzony system wprowadzając do niego nowe osoby. Prowadzi to jednak do coraz większych kłopotów nie rozwiązując wcale problemu podstawowego. Bo też Jack próbuje uciec, zatuszować problem wcale nie chcąc go rozwiązać.

"Ballada o Jacku i Rose" to niezwykłe studium skomplikowanych uczuć, które z idealistycznej pełnej dobrych chęci sytuacji prowadzą do katastrofy i zranionej dumy wielu osób. Delikatne dramaty, okraszone nutą sentymentalizmu, wielowarstwowe relacje międzyludzkie tworzą intrygujący obraz, który stanowi niezwykłe polemiczne dopełnienie "Łuku". Kto by się spodziewał, że kino anglosaskie stać na tak znakomitą odpowiedź na pozycje kina azjatyckiego.
Wielkim plusem filmu są kreacje aktorskie. Zarówno Day-Lewis jak i młodziutka Belle wykazali się niezwykłym talentem aktorskim, tworząc razem zgrany i niezapomniany duet. Również reżyserce, a prywatnie żonie Day-Lewisa należą się duże brawa. W sumie "Ballada" okazała się filmem o wiele lepszym, niż się tego spodziewałem, zatem kto z was nie widział, niech zaryzykuje i obejrzy.