Pierwszy akt filmu jest znakomity. Atmosfera jest tak gęsto, że możnaby ją kroić nożem. Non stop wyczuwalne napięcie, nieustanna niepewność co do zamiarów Keitha świetnie odgrywanego przez Billa Skarsgårda. W ogóle jego duet z Georginą Campbell (w roli Tess) jest bez wątpienia najlepszy w całym filmie. Dla mnie równie dobrze można by pociągnąć ten akt aż do końca filmu i rozwinąć go w jakiś inny sposób. Tymczasem następne "akty" trochę niepotrzebnie rozluźniają atmosferę i dezorientują widza. Tym bardziej, że jak się okazuje, mają mniej do zaoferowania niż prawilny horror z pierwszych kilkudziesięciu minut. Już nie ma tego poczucia zagrożenia, szkaradna istota niczym jakaś strzyga budzi raczej politowanie aniżeli poczucie strachu, a ostatnie sceny przypominają raczej kino klasy B, które jeszcze bardziej zbijają nas z tropu i każą się zastanowić, czy twórcy aby na pewno do końca wiedzieli co chcą stworzyć.

Jest tu pewna świadoma "próba miszmaszu", ale takie zabiegi nie zawsze wychodzą... wraz z upływem minut film robi się coraz mniej na poważnie, a coraz bardziej na luzie i z dystansem, co trochę za mocno kontrastuje z początkiem filmu porywającym swoją atmosferą zagrożenia. Komentarze społeczne jakieś takie średnio ciekawe. Zapyziałe, a raczej zasadniczo zrujnowane, niebezpieczne Detroit wydawało się fajną scenerią pod tego typu horror, więc tym bardziej boli, że postanowiono pociągnąć go w takim kierunku. Okej, możemy sobie pomyśleć, kto jest tym barbarzyńcą, a raczej barbarzyńcami w liczbie mnogiej - i bardzo szybko dojdziemy do oczywistych, niezbyt błyskotliwych mimo wszystko i już nie raz przerabianych wniosków. Trochę narzekam, mimo, że to dalej niezłe kino, szczególnie ze względu na pierwsze kilkadziesiąt minut. Ale mogło być tak dużo lepiej, że aż boli.