Ludzie nie żyją osiąganiem celów, ale dążeniem do nich. Nie będę tutaj dotykał tematów polityki, walka z systemem - walka z formą - prowadzi do drugiej formy, równie bezsensownej.
Ale do czego ja mam w tych czasach dążyć? Do skończenia szkoły, założenia rodziny być może, chodzenia do pracy aż do śmierci czy emerytury, kiedy już nawet na motocykl nie będę mógł wsiąść z powodu rozkładu mojego ciała? Nie ma takiej opcji. To są czasy katatonii, melancholii, monotonii i "niczego" (interpretację znaczenia wyrazu w cudzysłowie pozostawiam czytającemu). Każdy dzień wygląda tak samo, ale nie możesz wyrwać się z syfu bo otoczenie nakłada na Ciebie presję w postaci wyścigu szczurów po wykształcenie i pracę. "Zaśnij na chwilę to Cię pożrą" i tak do końca życia. Koniec pisania, już mi się nie chce wyżalać. Krytykujcie mnie ile chcecie, ostatecznie i tak moje czy wasze zdanie nic nie znaczy.
Ludzkość dąży do samozagłady...


Nic...