Mamo co za koszmar. Postaci nie były schematyczne, ba nie były nawet papierowe. No bo przecież na kartce można zapisać jedno słowo, które będzie w jakiś sposób charakteryzować bohatera. W wypadku tego filmu scenarzysta chyba zaciął się za jakiejś niewygodnej spółgłosce. miałam nadzieję, że braki fabularne zrekompensują efekty specjalne ale jakże płonne były moje nadzieje. Mielizn nie była w stanie zakamuflować ani śliczna buzia Marceau ani sympatyczny Diefenthal no bo jak? Skąd w ogóle w takiej produkcji nazwiska Serrault i Christie? Nie jestem tego w stanie zrozumieć. Naprawde nieczesto zdarza mi się naskoczyć na jakiś film ale w tym wypadku nie miałam żadnych oporów. Nawet gdyby spróbować oceniać Belfegora w kategorii relaksującego kina wakacyjnego to nie ma szans żeby przełknąć go bez późniejszej niestrawności.