Zdjęcia mistrzostwo świata, nastrój też, ale to za mało, film nie wyróżnia się jakoś w całości, spece od Oscarów chyba słabo się znają na kinie europejskim, skoro ich to zachwyciło, Ziemia niczyja Tanovica była przełomowa, nawet nasz polski Edi był spójniejszy, Biała wstążka gubi widza w nastroju i domysłach, ale po obejrzeniu nie zachęca do analizy, tak jak na przykład Ukryte, czy - troszkę podobna tematycznie - Wątpliwość. Tutaj trudno podążać za bohaterami, bo jest ich zbyt wielu, a najbardziej niedojrzały okazuje się narrator, nauczyciel, który miał szansę rozwiązać sprawę, ale stchórzył i gnębiło gnębiło go całe życie, aż wreszcie na stare lata coś mu pstryka w główce, że to pewnie przez I wojnę światową ten niepokój...