Zgodzę się, że film jest bardzo dobry, ale po Haneke spodziewałam się czegoś więcej. Subtelniejszego prowadzenia wątków, które spowodowałoby, że poczujemy się podobni do bohaterów i 'współwinni'. Wiele postaci jest zbyt wycyzelowanych, brakuje im ludzkich odruchów.

pierwszy znośny film tego reżysera, właśnie dlatego że nie stara się on tak usilnie jak w innych filmach obarczyć "nas" winą za zbrodnie (ostatnie ujęcie sugerowałoby coś innego, ale to tylko chwyt formalny, całościowa wymowa "białej wstążki" z nim nie współgra).

socjologiczne wyjaśnienie zła jak zwykle u haneke kuleje. niezależnie od wybranej interpretacji - protestantyzm, dyscyplina, feudalizm czy ortodoksja/fundamentalizm - to wszystko strzały kulą w płot, bo ukazuje się jedynie negatywną stronę tych zjawisk i to w dość dużym jej uproszczeniu i wyolbrzymieniu. ani to szczególnie trafne ani oryginalne. ludzie zresztą przez cale wieki z tym wszystkim żyli i ciężko doszukać się reguły, która mówiłaby nam w jakich społecznościach bardziej się ludzie nienawidzą albo wyrzynają.

ciekawiej już wygląda analiza zachowań i motywacji na poziomie jednostek. w takich właśnie szczegółach jak np. ukazanie hipokryzji dorosłych wobec dzieci tkwi chyba jedyny (poza stroną formalną) atut tego filmu. oczywiście pierwiastek dobra w tych ludziach jak zwykle minimalny, choć trzeba przyznać, ze haneke wzniósł się chyba na wyżyny swojego humanizmu tworząc postać nauczyciela i jego wybranki (oboje naturalnie "z innej wioski", no i bez dzieci:) albo nadając pastorowi troszkę ludzkiego oblicza. ale ogólne wykoślawienie obrazu "przeciętnej społeczności" pozostaje i sprawia, że każda próba refleksji nad naturą społeczeństwa i ludzkości na podstawie "białej wstążki" to droga fałszywych uogólnień.

Ale przecież okrucieństwo podczas 2WŚ wcale nie było w historii świata czymś specjalnie niezwykłym. Posiadano w zasadzie jedynie lepsze narzędzia żeby dać okrucieństwu upust.
Śmieszne dla mnie jest łączenie tego z protestantyzmem i dyscypliną.