Lubię to!

Haneke lubi prowokować. W wywiadach także. Jeżeli ktoś ocenia film nie na podstawie obejrzenia tegoż, a na podstawie wypowiedzi reżysera, to sam sobie wystawia świadectwo. I to niezbyt pochlebne. Czytając wypowiedzi na forum mam wrażenie, że większość wypowiadających chciałaby od razu dostać zerojedynkową odpowiedź kto winien i co go do tego skłoniło. Mamy tu frapującą historię w pewnej fascynująco odmalowanej społeczności i trzeba się zagłębić w jej klimat, tak jak zagłębiamy się w świat mieszkańców Dogville czy bohaterów innych znakomitych filmów jak Szatańskie tango czy Fanny i Aleksander. I sami sobie wtedy odpowiemy na pytanie "o czym jest ten film?" i nie będziemy szukać odpowiedzi w wywiadach z reżyserem.

Nie wiem co napisać. Bo z jednej strony przyznaję ci rację - efekt jaki wywiera film "bez przygotowania" jest być może najważniejszym i najbardziej naturalnym odbiorem sztuki w ogóle. Z drugiej strony (i tu już ograniczę się do filmów) wiedza o samym reżyserze przydaje się jednak w odbiorze filmu. Dla przykładu - Cywińska wyreżyserowała Kochanków z Marony czerpiąc jednocześnie materiał z pamiętników Iwaszkiewicza. Czytając jedynie powieść trudno byłoby zrozumieć dlaczego reżyserka zrobiła taki a nie inny film. Zresztą spotkała się z krytyka, że popełniła bylejaką ekranizację, moim zdaniem niesłusznie bo dopiero wiedząc (w tym konkretnym przypadku), że autor był biseksualistą treśc powieści staje się bardziej zrozumiała.
Dalej - do niektórych filmów trudno byłoby mi zasiąść bez podstawowej znajomości antropologi kulturowej (Greeneway, Tarr, Tarkowski) w innych znów produkcjach - nie sposób nie zapoznać się z historią o której mówi film; tak w szerszym kontekście bo reżyser zakłada, że niektóre fakty są dla widza oczywiste. Niestety - kiedy oglądam film traktujący np (wymyslam) wojnach burskich muszę zasiąść i zobaczyć jak wyglądała w tamtym czasie mapa, kto z kim, po co i dlaczego inaczej umknie mi wiele ciekawych wątków w filmie. No chyba, że ogladamy film dokumentalny.
Wciąż jednak przyznaję ci rację - ważne, żeby potrafic wyłączyc myślenie analityczne kiedy go nie potrzeba i zwyczajnie dac się ponieść temu co jest na ekranie. Pozdrawiam.

Zbuntowały się przeciwko rygorowi? Odeszły od religii? Oglądałeś ten film w ogóle?
Dzieci w filmie przerosły swoich rodziców w naśladownictwie ich skrzywionych zachowań, które ci z kolei tłumaczyli tradycjami, wiarą, honorem.

Naziści nie zastępowali religii żadną wiarą w brak etyki, oni byli po prostu przekonani (dzięki schematom wychowawczym które widzimy w filmie) że ich zachowania są absolutnie nieskazitelne, że przemoc to jedyne co istnieje na świecie.

Proszę raz jeszcze przeczytac mój post. Podpowiem: proszę staranniej oddzielić wypowiedzi, które traktują o filmie od tych, które samego filmu nie dotyczą.

"Chcąc na serio rozważać to jaki wpływ wywarł na nazistów dom rodzinny, warto zapoznać się z ich życiorysami"

Ale ten film nie jest o przyszłych nazistowskich przywódcach, tylko o zwykłych Niemcach, którzy później w większości ich rządy zaakceptowali. A ci byli zwykle wychowywani właśnie w taki autorytarny sposób, od małego przyzwyczajani do ślepego posłuszeństwa i oswajani z przemocą. Haneke pokazuje przede wszystkim tych od wykonywania rozkazów, a nie ich wydawania.

Przeczytaj to co napisałem dokładniej, Przecież nie mówiłem nigdzie, że to film o nazistowskich przywódcach. Mało tego - wydaje mi sie, że w swojej wypowiedzi zgadzam się zupełnie z twoim stwierdzeniem. (napisałem, że "wykonawcy" do dzieci z zupełnie innych domów niż te w filmie, czyż nie?)
Kiedy Biała Wstążka weszła na ekrany rozpętała się dyskusja, w której udział wziął sam reżyser. Zastanawiano się jak (jeśli w ogóle) dom rodzinny wpływał na przyszłe decyzje o przystąpieniu do nazistów, ewentualnie jak wspomniałeś o biernej lub służalczej względem nich postawie. W swoim poście poza filmem odnosze sie właśnie do tego sporu.