Biały obłok

W dorobku Ladislava Helge ballada "Biały obłok" stanowiła zdecydowane odstępstwo tematyczne i formalne. Reżyser postanowił skorzystać ze stylistyki filmowej lat 60., która dążyła do subiektywizacji narracji. Spośród innych ówczesnych produkcji wyróżniał się nietradycyjnym ujęciem tematyki wojennej. Historia osadzona w okresie słowackiego... W dorobku Ladislava Helge ballada "Biały obłok" stanowiła zdecydowane odstępstwo tematyczne i formalne. Reżyser postanowił skorzystać ze stylistyki filmowej lat 60., która dążyła do subiektywizacji narracji. Spośród innych ówczesnych produkcji wyróżniał się nietradycyjnym ujęciem tematyki wojennej. Historia osadzona w okresie słowackiego powstania narodowego (1944) opowiada o wędrówce oddziału partyzantów, którym towarzyszy trzynastoletnia dziewczynka. Helge położył nacisk na pracę kamery z szerokokątnym obiektywem. W ten sposób chciał wyeksponować bogactwo wewnętrznego świata bohaterów: partyzanta Petera (Ivan Mistrík) i młodziutkiej Zuzki, którą zagrała wówczas 11-letnia Viera Vajsová. W efekcie film ma sporo cech impresjonistycznych, a poszczególne kadry odwołują się do rozmaitej symboliki.  Eksperyment formalny Helgego po swojej premierze jednak nie spotkał się ze zrozumieniem. czytaj dalej