Też tak uważam. Poza tym niesamowicie bezpośrednio pokazuje mechanizmy psychologiczne kierujące naszym (ludzi) postępowaniem.

Jednak była w tym lekka przesada, nie sądzisz?

Ale czy w filmach nie chodzi o to, aby wyraźniej pokazać niektóre sprawy/mechanizmy zachowań?
Gdyby były dokładnie takie jak życie czy chcielibyśmy je oglądać?
Co więcej - Czy chcielibyśmy o nich dyskutować?

To prawda, film jest wart dyskusji. Film bardzo dobry bez dwóch zdań, Clive Owen mnie zaszokował swoją grą aktorską.

pokazuje mocno życie, jest prawdziwy. dlatego właśnie nie chcę go więcej oglądać.

Postać Dana jest w 100-procentach prawdziwa, bez przerysowania. Zapewniam, wiem co mówię ;)

Jak dla mnie nie było w nim przesady. Samo życie. Kipiące od emocji, kłamstw i zawikłane, ale nic przesadzonego nie zauważyłam. I abstrachując do wypowiedzi WojtasaM- nie tylko postać Dana. Wszystkie postaci są niesamowicie realne, powiedziałabym że aż do bólu. I tak moim zdaniem film bardziej opowiada o kłamstwie i jego efektach niż o miłości od pierwszego wejrzenia

Dodałbym tylko: niekiedy.

Myślę dokładnie to samo, prawdziwość tego filmu z jednej strony przytłacza, ale i urzeka. Niby prosty scenariusz, prosta historia, a tak daje do myślenia. Sam trailer (zresztą bardzo dobry, tak na marginesie) daje do myślenia.
http://www.youtube.com/watch?v=QlyqGmPXgBI

Obejrzałam film i nie jakoś nie przestałam wierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia. Czasami taki związek nie wychodzi, a czasami wręcz przeciwnie. Przecież te wielkie miłości jakie miały miejsce dotychczas w różny sposób się zaczęły, a są też w nich te od pierwszego wejrzenia. Jakoś się ludzie muszą poznać, co za różnica, kiedy poczują coś więcej do siebie. Myślę, że nie to było głównym przekazem filmu, a nasz stosunek do prawdy i kłamstwa w życiu. A także to jakimi jesteśmy prostymi ludźmi ulegającymi naszym popędom, jak przez to możemy stracić wielkie rzeczy. Oczywiście interpretacja to kwestia indywidualna, ale twoja jest po prostu ś m i e s z n a.

Miłość od pierwszego wejrzenia to nie jest miłość a zakochanie. Miłość zaczyna się najwcześniej gdzieś w 3 roku znajomości (w zależności od tego czy się mieszka razem czy osobno)

:) Przepraszam nie mogłem się powstrzymać :)

bzdura, miłość ma szanse zaistnieć do góra 3 lat, później jest za późno. Bo jesli pojawia się po 3 latach to dokładnie wtedy gdy na 100% niema już pożądania , fascynacji itd. A czegoś takiego miłością nazwać nie można (według lasek)Tylko przywiązaniem. Osobiście nawet przyjaźń zaliczam do formy miłości. No ale kobiety muszą mieć jak w harlekinie i miłości bez rzeczy które zalicza się do zakochania nie uznają. To co deklarują ma się nijak do codziennych marzeń o przygodzie z romansu

Facet nie marzy o miłości, bo dzięki temu że żona go nie koch on kocha ją. Tak działa mechanizm odrzucenia. Ale oczywiście dla higieny mają te kochanki i przygody

Pożądanie i fascynacja to tylko dodatki w miłości. A są głównym składnikiem zakochania. Byłeś z kimś więcej niż te 2-3 lata? Ale tak codziennie, mieszkając z tą osobą? Bo chyba nie. Ja jestem z jedna osoba już prawie 20. Bez skoków w bok "dla higieny" ...

Żadna kobieta nie uzna takiej relacji za miłość.
Będąc zakochanym ,czyli początek, , człowiek doświadcza partnera, siebie samego i świata w sposób pogłębiony, intensywny, zakochanie to środek nie nazywajmy go odurzającym, bardziej św. grzyby, funduje objawioną percepcje . Bez tego uczucia trudno jest naprawdę docenić drugą osobę — można ją cenić jedynie w sferze idei, ale nie w realnym doświadczaniu.
Jak więc coś pozbawionego takiego doznania można stawiać wyżej niż zakochanie? Nie trzeba kogoś dobrze znać, by go podziwiać. Fakt, że kogoś nie znasz, a mimo to tak bardzo cenisz, jest raczej zaletą tego stanu. Sytuacja, w której po zakończeniu uczucia zakochania zmieniasz swój stosunek do drugiej osoby na gorszy, pokazuje, że to właśnie zakochanie pozwala ci lepiej ją docenić. W nim się nie mylisz — mylisz się dopiero wtedy, gdy go zabraknie. Jednak zakochanie jest ulotne. Trzeba nauczyć się z tym żyć i w pewnym momencie się rozstać. Bo potem żyje się w kłamstwie — przeszłością. Nie ma już wystarczających powodów, by być razem. Stawiam teze iżZakochanie jest lepsze.
Miłość zaś— wadliwa, nie warta trwania w związku. Otwarta znajomośći kochnie kogoś nadal jest w porządku. Ale kobiety tego nie uznają, co pokazuje że nie są wstanie kochać, nie wiedzą coto wogóle znaczy. Osobiście zakochuje się na całe życie w sensie miłości , nie mamy jasno zdefiniowanych pojęć, stąd taki bałagan w j.pol. .Można spróbować w miłość raz w życiu, ale wyłącznie na zasadzie pełnej wierności — inaczej to nie ma sensu. Cała wartość miłości opiera się na wierności.
Doskonale wiem, o co chodzi. Próbowałem. I zdecydowanie bardziej cenię zakochanie — uważam je za bliższe ideałowi. Miłość jest trudna, przejawia się rozumem, decyzją, wolą — nie jest naturalnym, samoistnym fenomenem. Oczywiście, ma coś, czego zakochanie nie daje — świadomą decyzje, . Wiem że stoisz na stanowisku że dopiero świadomy wybór, wiedząc kogo, mozna nazwać miłością, i to w dodatku stawia ją wyrzej od zakochania. Przynajmniej ja tak def, miłośc. To nic innego jak decyzja. bliskość i intymność — ale nie stawiam tego wyżej.
Wydaje mi się, że kobiety nie są zdolne do prawdziwej miłości. W ich oczach z czasem tracisz wartość. Porównują do tego, jak było, szukają powodów tam, gdzie ich nie ma — a gdzie winny jesteś ty.

Psychologia ewolucyjna nie opisuje kobiecej strategii relacyjnej w sposób, który dałoby się pogodzić z ideą miłości.
Ich emocje są mocno związane z mechanizmami selekcji ewolucyjnej — reagują na bodźce, które mają znaczenie biologiczne, a nie czysto emocjonalne. Dlatego „miłość” w jej czystym, bezwarunkowym sensie wydaje się u kobiet zjawiskiem rzadkim.
One same utrzymują, że są do niej zdolne, ale osobiście w to nie wierzę.

Związek ma większe szanse przetrwać, jeśli nigdy nie było w nim momentu prawdziwego zakochania.
Zawsze pojawia się jakiś cień fascynacji, coś delikatnie niezwykłego — ale bądźmy szczerzy: to nie to samo.
Jeśli oboje nigdy nie doświadczyli tego stanu, to nie wiedzą, co tracą.
Ich relacja rozwija się „ewolucyjnie” — a nie z wysokiego c. Jest to inna relacja, ma ona szanse trwać długo, ale te pary nie mogą mówić o wyższości tego co mają nad tym czego zabrakło- miłości nad zakochaniem . Żadni z was eksperci 

No chyba właśnie nie.
Dan zakochał się od 1 wejrzenia, zarówno w Alice jak i w Annie.

Miłość jest ślepa a i tak z czasem przemija bo to co dobre nie trwa wiecznie :D