"Blond Wenus" zaczyna się dość niepozornie i przez pewien czas pędzi, ale w końcowym akcie zwalnia, a scena, która wydaje się być ostatnią, w rzeczywistości stanowi jedynie początek dość długiej konkluzji. Sam film jest pięknie nakręcony przez mistrza Von Sternberga, gra świateł, niepewna atmosfera, uwypuklenie emocji bohaterów są jak zwykle pierwszorzędne. Zakończenie wielu uważa za naiwny i na siłę wtrącony happy end, ale moim zdaniem doskonale zamyka ono klamrą całe dzieło, pokazując, że koniec końców, to rodzina jest najważniejsza. Wstawki kabaretowe robią niezwykły klimat Ameryki sprzed wprowadzenia Kodu Produkcji.