Niejedno pióro rozpisywało się o tym obrazie - krytykowało, wychwalało, nienawidziło i kochało. Nie da się przejść obok tego filmu obojętnie, niezaprzeczalny fakt. Trzymać będzie widza w napięciu, co chwila przenosząc w dziwny, fascynujący, wielowymiarowy oraz przesycony (złudnym) symbolizmem świat - prawda. Zaoferuje nam "coś z niczego" i nie pozwoli oderwać się od ekranu, słusznie. Jednego wybaczyć jednak reżyserowi tego dzieła nie sposób - mając na uwadze, iż karkołomnym jest doszukiwanie się symboliki w tym filmie (vide słowa samego Lyncha), mogę z całą stanowczością napisać... zawiodłem się! Zakończenie filmu całkowicie zbiło mnie z tropu - nie tego się spodziewałem (wiem, że filmy tego reżysera są z założenia nieprzewidywalne, ale...). Nie można pozwolić widzowi, by w kluczowym momencie, gdy przeczuwa podskórnie "coś" utrzymane w dotychczasowej konwencji, otrzymał trudną do określenia, przesłodzoną masę, którą z taką łatwością można zaklasyfikować - osadzić w kontekście, zestawić ze słowami wypowiadanymi przez jedną z dam pojawiających się w większości scen (celowo nie zdradzam faktów). Ta scena wielce mną wzburzyła, nie zachęciła nawet do karkołomnych wycieczek w głąb fabuły (które, raz jeszcze podkreślę, uważam ze pozbawione sensu, ale które przy tego typu działach praktykuję). Film zobaczyć warto, chociażby dla samego motywu przewodniego i wyśmienitej gry aktorskiej. Trzy razy "tak" - klimat, obraz, muzyka. Czegoś jednak zabrakło...