Gdy Lynch spuszcza z tonu, nie traktuje widza jak debila (chociaż co innego twierdzi wywiadach) i rezygnuje z surrealistyczno-symboliczno-narracyjnej sraczki wychodzi mu naprawdę niezły film!
Niesamowite napięcie, senny klimat prowincji, wyraziste postacie (może czasem zbyt bełkoczące i zachowujące się jak debile), które hipnotyzują, uwodzą i nęcą widza. Napięcie seksualne i oniryzm unosi się w powietrzu, brutalność i podła groteska wyłażą z kątów i dziur spelun i kamienic przypominających lokacje z gry Max Payne.
Świetny kryminał, świetny romans, świetny thriller. Lynch zyskuje w moich oczach i mam ochotę na więcej jego kina spod znaku normalności, bez kozaczenia, bez szpanowania, bez zabawą czasem i robienia w konia widzów. Rzeźniku Lynch, mięcha poproszę, mięcha!