uśmiechające się do słońca kwiaty, pięknie przystrzyżone trawniki, machający przyjaźnie ludzie. Aż chce się żyć i dołączyć do tej sielskiej atmosfery. Niemniej Lynch delikatnie puka do naszej mózgownicy: rzeczywiście wszystko pięknie, ale na pierwszy rzut oka! Bo najbardziej interesujące jest to "pomiędzy" początkiem i końcem. A co tam mamy? Perwersję, kłamstwo, gwałt, przemoc, śmierć.
To podobnie jak patrzenie na łąkę - ogarniając ją wzrokiem widzimy zieleń traw, barwy kwiatów czy promienie słońca łaskoczące motyle i inne łąkowe stworzenia. Ale kiedy kamera wejdzie pomiędzy kwiaty i trawy, zagłębiając się w to, co z dala niewidoczne, dostrzegamy inne życie - drążące korytarze robale prowadzące walkę ze sobą i przyrodą.
I Lynch chce mówić o tym robaku toczącym to, co na pozór zwyczajne, piękne i szczęśliwe. Chce wedrzeć się w zakamarki ludzkiej duszy, w których drgają tajemnicze i złowrogie siły, zdolne ujawnić się nagle, pochłaniając kolejne ofiary. Lynch wie, że ludzkie życie to taka karuzela absurdu, w ruchu której można zagubić coś ludzkiego a obudzić zwierzę, które potrzebuje coraz mocniejszych bodźców i wrażeń. I pomyśleć, że podnieta może osiągnąć apogeum przy czymś tak niewinnym jak słodkie piosenki Bobbiego Wintona czy Roya Orbisona.

Atmosferę filmu oddają, i to doskonale, słowa bohaterki: "Zupełnie jakbym śniła na jawie". A uzupełnia je dialog: "- Jesteś detektywem czy zboczeńcem? - Ja to wiem, a ty się dowiedz".