Inaczej to widzę. Już w poprawczaku chciał być księdzem. W nim nie miała nastąpić przemiana - poznajemy go, gdy już był taki. Przemiana miała nastąpić i to się stało w mieszkańcach tego miasteczka. Pod wpływem nie wyuczonej w seminarium profesji, ale zwykłej ludzkiej postawy Daniela - zrozumienia, wysłuchania, chęci pomocy, empatii. To prawdziwie chrześcijańska postawa, której tak brakuje ludziom odklepującym formułki w kościele, bez żadnej refleksji jaka treść się za nimi kryje.
Ps - jestem ateistką

Przemiana głównego bohatera to podstawa scenariusza...tutaj jej nie było.

Była. Dokonała się w scenie katharsis.

Daniel przestał udawać, obnażył się przed ludźmi takim, jakim naprawdę był.

Jest słabo dostrzegalna głównie przez dwie rzeczy:

1: pospieszny i dziwaczny pierwszy akt. To w nim jego skaza powinna była zostać pogłębiona, wyeksponowana, i

2: przez to, że niejako został postawiony pod ścianą. Nic już nie miał do stracenia przez przyznanie się do tego kim jest, w związku z czym jego "przemiana" nie odbija się tak mocnym echem, jak powinna. Wynika bardziej z determinizmu sytuacyjnego.

To obnażenie, szczególnie ta "maryjka" na plecach to chyba najbardziej żenująca i kiczowata scena w historii polskiej kinematografii.

Ok.

Mi się podobała. I to bardzo.

Mam wrażenie, że nieco mylisz porządki.

Bohater filmu nie jest szczególnie "bohaterski". Jego gesty są wyraziste, trochę jest w nich buntu, trochę patosu. W USA patos ten mógłby być potraktowany poważnie, bez dystansu, wobec tego młody bohater nabrałby cech heroicznych, nie mógłby się swoim gestem ośmieszyć. W zdecydowanie dojrzalszym kinie polskim ośmieszenie patosu, wskazanie na elementy naiwne, umieszcza ten patos tam, gdzie jego miejsce.

Gdy analizujemy twórcę i bohatera, to nie reprezentują oni tych samych cech. Bohater może nie mieć dystansu do siebie, twórca może go mieć. Bohater może być naiwny, twórca cyniczny. Bardzo źle jest, gdy naiwny twórca próbuje stworzyć dojrzałego bohatera. O wiele lepiej na odwrót. :)

Popieram

Jak słyszę o tych "przemianach".... to podróba Nie jesteśmy Aniołami z Pennem i De Niro

Powtarzasz się

Ten akurat tytuł to remake starszego, słabszego, ale jednak oryginalnego filmu. Przy czym jest to humorystyczna historia, a nie dramat obyczajowy.

O i tu się widzimy. Jaki ten filmweb mały! Zauważyłem,m ze większość wpisów koncentruje się na Danielu, jego działaniu, pragnieniach, przemianie itp. A mnie się zdaje, ze to nie Daniel jest głównym bohaterem filmu. Bohater, którego w Bożym Ciele widzę ja, jest zbiorowy i są to parafianie. Nie wiem o co chodziło twórcy, ale pokazał, ze ludzie mogą być ogłupiali z zapatrzenia się w kapłana aż do tego stopnia, by nie zorientować się przez kilka tygodni, ze mają do czynienia z przebierańcem, a z drugiej strony rzekomego sprawcę wypadku bez cienia wątpliwości w jego winę wrzucić do piekła na wieczne potępienie. Daniel, owszem, jest SPRAWCĄ zdarzeń, które zaczynają się dziać w tym zadupiu, gdy on tam się pojawia, ale pamiętajmy: tam już wcześniej się ZADZIAŁO

A czy to problem, żeby głównym bohaterem była jednocześnie zbiorowość i jednostka? Pokazane wzajemnie na swoim tle?

A kto mówił, ze problem? Napisałem, jak ja odbieram ten film. Wspomniałem też, ze Daniel nakręcił pewną spiralę zdarzeń w miejscu, w którym już się zadziało, zanim się pojawił. Zatem nie jest jedynie epizodem, skoro jest sprawcą pewnych zdarzeń

Nie mam wrażenia, żeby można było dyskutować, kto jest głównym bohaterem tej opowieści. Podobnie jak w - podobnych w głównym zarysie - "Kapitanie z Köpenick" czy "Utalentowanym panie Ripleyu" - bohater pierwszoplanowy jest jeden.

Nie widziałem. Zauważyłem tylko, że większość wpisów koncentruje się wyłącznie na Danielu. Zachwyceni tą postacią, mówią, że zachodzi w nim przemiana, malkontenci zaś, którzy z góry się nastawili, że nim taka przemiana nastąpi, narzekają, że nie nastąpiła, lub nastąpiła nie taka, jak chcieli. Pozostali bohaterowie pozostają w tych postach całkowicie pominięci, a tymczasem w tej warstwie dzieje się najwięcej. Polecone przez Ciebie rzeczy oczywiście obejrzę. Poszperam, bo się sądzę, by były ogólnie dostępne. Pozdrawiam

Zgadzam się.

Popieram, do tego to podróba Nie jesteśmy Aniołami z Pennem i De Niro

Powtarzasz się

jakbyś zrozumiał scenę w konfesjonale , to byś też i lepiej dostrzegł przemianę

a że nie była pokazana łopatologicznie... no cóż

zreszta przemiana dotyczyła wielu osób w tym filmie nie tylko protagonisty

Wiesz tu nie chodzi o rozumienie a sposób przekazu. Każdy z nas jest też na innym etapie odbierania sztuki filmowej. Mi się wydaje, ze ten film jest przede wszystkim dla katolików a ja nim nie jestem. Moze o to chodzi.

On nie tyle jest dla katolików, ile o katolikach. Idąc do kina, nastawiłeś się na coś innego, a film był o czymś innym, stąd rozczarowanie. Wyrzucenie przy okazji 15 zł w błoto (bo nie o to miało w filmie chodzić) tym bardziej to rozczarowanie potęguje.

Napisałem co mi się nie podoba w filmie. Zamiast napisać co Tobie się podobało to serwujesz rynsztok w czystej postaci. Pozdrawiam.

:D
Nie posłuchałeś rady.

To jeszcze raz. Spróbuję pisać prostsze zdania.
Co niby się nie klei?
Czego nie zrozumiałeś (że wyszedł Ci zamęt)?
Gdzie się zagubiłeś?
Nie odnosisz się do żadnej sceny. Nie odnosisz się do żadnego konkretu. Nie odnosisz się do żadnego aspektu filmu. Po Twojej wypowiedzi nie sposób wnioskować, o jaki w ogóle film chodzi. Dam Ci przykład, ale nie unikniemy zdań złożonych, więc chyba ktoś powinien Ci pomóc.

W "Jokerze" nie tyle jest "zamęt", "nie klei się" czy "twórcy się zagubili", ile ŁATWO MOGĘ POWIEDZIEĆ, co jest kiepskie. Konkretnie. Otóż dostajemy tam serię banałów o bogatych i biednych (biedni są sfrustrowani, jeżdżą metrem, ogranicza się im pomoc, mieszkają w niewielkich mieszkaniach, tworzą patologiczne czy niepełne rodziny, bogaci się nie przejmują biednymi, są wyniośli i ogradzają się płotami), a napięcie między jednymi i drugimi powoduje traumy (Wayne nie tyle wyjaśnia Jokerowi, że nie jest jego ojcem, ile wyraża pogardę, emocjonalnie dokopuje [+nieco fizycznie]). Traumy, zwłaszcza traumy z dzieciństwa powodują choroby. Zło wynika z choroby.

To seria banałów i półprawd. Choroby tak naprawdę mają nierzadko podłoże fizjologiczne, czego jednak w filmach nie widujemy, najczęściej twórcy banałów dostarczają nam "wyjaśnienia", czyli opowieści, skąd się bierze choroba (no, wiadomo, z traumy). Wyjaśnienie błędne, ale łatwe, czyli coś dla Ciebie. Zło natomiast niekoniecznie wynika z choroby, jeśli już, to u chorych psychicznie częste jest raczej samookaleczanie. Filmowy wizerunek szaleńca jest po prostu uspokojeniem widza, że on zły nie jest, skoro nie chichocze, nie maluje twarzy i nie robi tych wszystkich absurdalnych "wariackich" rzeczy. Widz (w sensie raczej Ty niż ja) nie zastanawia się nad złem codziennym (częstym i prawdziwym), ale myśli najwyżej o micie jakiegoś komiksowego zła szalonego. Porównaj sobie, gdy Ci się znudzi krańcowa bezmyślność, obrazy takich filmowych superprzestępców z prawdziwymi seryjnymi/wielokrotnymi mordercami: doskonale codziennymi, zwykłymi, nie do odróżnienia w tłumie.

I tak na przykładzie bardzo konkretnym widzimy, czego nie umiesz zrobić. Nie umiesz się odnieść do czegokolwiek w swoim pisaniu obelg. :)

Może najpierw przeproś za rynsztok, ktory się z Ciebie wylał.

:D
Czyli nic na temat, a tylko trollposty, dziecko drogie pyskate?

Może ktoś Ci powinien zwrócić uwagę (dlaczego w sumie nie ja), że jakkolwiek merytorycznie masz rację (nie ma w Jokerze zbyt wiele poza Phoenix'em) czynisz to w arogancki, apodyktyczny i praktycznie wykluczający rozmówcę sposób. Też bym z Tobą na jego miejscu nie gadał. Ale zdaje się, że nie o rozmowę Ci chodzi.

Moje posty trudno wszystkie przeczytać, bo dużo napisałem. Szacuję, że jakieś 20-30 razy pisałem, że piszę w apodyktyczny, arogancki sposób, który zdecydowanie zmniejsza szansę na zgodę rozmówcy. Jestem nieuprzejmy, docinam. Mam się za bardziej oczytanego od większości (jakieś 96-98%), mam się za posiadającego wyższy iloraz inteligencji od większości i jestem przekonany, że częściej lepiej rozumiem czyjeś słowa niż rozumie je sam autor (statystycznie, nie zawsze, dotyczy rozmów forumowych).

Zgoda ze wszystkim. Mam nadzieję, że nie odnosisz wrażenia, że mnie musisz w tym względzie oświecać?

Bardzo mi się podoba Twój ostatni wniosek, że nie o rozmowę chodzi. Literalnie masz tu rację, pytanie jeszcze, co masz na myśli.

Wyobraź sobie bowiem, że Twój rozmówca uparł się twierdzić, że 2+3=235235 i pozostają Ci następujące możliwości:
- nie prostować publicznie tych głupot i nie kontaktować się z deklem
- nie prostować publicznie tych głupot, ale nawiązać z deklem miłą rozmowę, dzięki czemu poczuje się od dowartościowany, będzie miał dobry dzień i się uśmiechnie do sąsiadki
- sprostować publicznie głupoty w sposób tak delikatny, że jakby go nie było, żeby tylko nie urazić dekla
- sprostować uczciwie, wyjaśnić ogrom deklizmu, który trudno byłoby wyhodować w jednym pokoleniu i który prawdopodobnie jest dziedziczony od kilku pokoleń i wzmacniany chowem wsobnym.

Drugie jest oczywiście lepsze od pierwszego, błąd nieskorygowany, ale za to komuś jest miło. Trzecie nie jest lepsze od czwartego, bo korekta jest udawana i nie dostaje się do niczyjej świadomości. Z dwóch rozwiązań: drugiego i czwartego, gdybym był zakochany w rozmówcy, wybrałbym drugie. Hormon nie sługa i pewnie poległem.
Natomiast w innym przypadku rzeczywiście nie obchodzi mnie w najmniejszym stopniu samopoczucie rozmówcy i jego sąsiadki. Nie potrzebuję wymiany zdań, jeśli ma ona być na poziomie przedstawionego wyżej wyniku arytmetycznego. W przypadku FW naprawdę nie chcę zachęcać do rozmowy ludzi, którzy nierzadko mając 1000 i więcej ocen filmów nie rozumieją jeszcze różnicy między "film jest słaby" a "film mi się nie podobał". Korekta błędu jest po to, żeby pod głupotą pojawiło się stwierdzenie słuszne. Nie twierdzę, że autora głupoty przekonam, podejrzewam, że już wielu próbowało mu rozum wbić do głowy. Może też nie przekonam wielu czytelników. Naprawdę jednak nie chciałbym mieć rozkmin, czy ja czytelników przekonałem, bo miałem rację, czy dlatego, że byłem miły.

Znane mi są techniki przekonywania, czytałem o retoryce i argumentacji. Wybrałem drogę argumentacji możliwie poprawnej, nie zaś możliwie chwytliwej i skutecznej. Dlatego, jeśli do kogoś z tekstem trafię, to prawdopodobnie do osoby, która jest w stanie przeskoczyć bardzo nieuprzejmy styl, a skupić się, jak ja, na wartości merytorycznej. Z tymi dopiero osobami chciałbym porozmawiać.

Najwyraźniej nie jesteś "na jego miejscu", skoro ze mną gadasz. Ale masz w tym, co piszesz, rację, a dzięki temu nic nie napiszę o Twoim dziadku. :)

Mhm, tak sobie myślę po tym co tu przeczytałem, że gdybym postawił się na Twoim miejscu ( wygląda na to, że stawianie się "na miejscu" to jedno z moich ulubionych zajęć) i chciał walczyć z każdym kto postanowił publicznie się upierać, że można dzielić przez zero, bałbym się o siebie. Na przykład, że w końcu mi troszkę odbije i będę wyrzucał z siebie kompulsywnie duże ilości tekstu, w którym będzie się sporo działo, ale to ja sam będę jego głównym powodem i celem, nie ktoś po drugiej stronie.

Z drugiej strony, żeby być uczciwym sam zareagowałem odruchowo. Kwestia priorytetów i uwarunkowań, źle reaguję na ludzi, którzy wszystko wiedzą lepiej i w związku z tym mają potrzebę poniżać tych, którzy wiedzą gorzej. Tak, przeczytałem, napisałeś, że masz inne potrzeby i w dodatku, że nie interesują Cię oceny za artystyczne wrażenie. Efekty uboczne jednak nie są bez znaczenia.

W imieniu dziadka dziękuję. Co prawda nie żyje i w dodatku walczył z Niemcami na wojnie, ale na pewno nie są to zasługi, zwłaszcza ta pierwsza, wystarczające, żeby się nie dało źle o nim mówić.

"z każdym" - na czym ten kwantyfikator opierasz?

Ponadto bardzo ciekawy jest wniosek, że jeśli celem będzie prostowanie dzielenia przez zero, to Ty będziesz celem. Jesteś dzieleniem przez zero, czy Twój przeskok myślowy pozostaje dla mnie niejasny? :)

Hiperbola. Zrozumiałem bowiem, że widząc czyjś deklizm trudno jest Ci się powstrzymać. Jeśli nie lubisz wygibasów retorycznych (a raczej wygląda, że lubisz) możesz sobie skreślić "z każdym", wpisać z "co dziesiątym", resztę podtrzymuję.

Pozostaje niejasny. Pozostaje niejasny? Spieszę z wyjaśnieniem. Gdybym się znalazł we wspomnianej sytuacji (opisanej przez Ciebie na jednostce i ekstrapolowanej przez mnie na "z każdym") szybko zacząłbym mówić głównie do siebie. Czyli stałbym się głównym adresatem licznych, publicznych, moich własnych wypowiedzi. "Jak ja fajnie mówię".
W dodatku to nie jest wojna (ta o zero w mianowniku) którą da się wygrać, więc po co te trupy?

Teraz mnie jednak martwi co innego. Czuję, że powinienem iść na to całe Ciało, a naprawdę źle znoszę polskie kino ;).

"zrozumiałem" zakłada poprawność.

Tu jest mocno dyskusyjna. Widzę średnio 100 deklopostów dziennie, co daje 36500 rocznie, na fw jestem sporo lat. Wyraźnie widać, że procent moich odpowiedzi jest niziutki.
Mniejszy niż 1/10.

---
Opisałeś mi swoją psychikę, to było dla mnie naprawdę ważne przeżycie. Ja nie jestem dla siebie adresatem. Wynika to głównie stąd, że wiem naprawdę DUŻO z tego, co chcę powiedzieć i powtarzanie mi tego uznaję za bezcelowe.

Ale oczywiście nie odbierz tego za krytykę, jeśli zechcesz sobie mówić znane rzeczy, droga wolna.

Adresatem moich wypowiedzi pozostają osoby, które są w stanie i które chcą wyciągnąć sedno. Na przykład ktoś niedawno skumał czaczę i pisał mi "jakkolwiek merytorycznie masz rację (nie ma w Jokerze zbyt wiele poza Phoenix'em) czynisz to w arogancki, apodyktyczny i praktycznie wykluczający rozmówcę sposób" i było to już w pół drogi do sukcesu. Gdyby ten ktoś kontynuował pisanie merytoryczne (choćby z dodatkami retorycznymi, analizowaniem mojej psychiki czy projektowaniem swoich reakcji na mnie), to byśmy sobie mogli sensownie pogadać.

Ale ten ktoś nie kontynuował i temat filmu zupełnie zniknął na rzecz omawiania mnie.

Mimochodem masz zatem rację, że ilość odbiorców jest niewielka, ale znacząco przekracza 1 (mnie samego).

---
To bardzo dobrze, że nie sugerujesz, że mógłbym analogicznie do Ciebie zachwycać się tym, że fajnie mówię albo widzieć rozmowę jak wojnę.

Bo gdybyś sugerował, znaczyłoby to, że nie zdajesz sobie sprawy, że korekta nie jest wojną, a Twój rozmówca nie uważa, że ładnie pisze. Zgodziłem się, że jestem arogancki etc. Z zalet mógłbym wymienić, że dobrze stosuję imiesłowy. Natomiast piękno wypowiedzi byłoby właśnie czynnikiem przyciągającym, ale pozamerytorycznym, a już pisałem wyżej, że to coś zupełnie dla mnie zbędnego.

Nie mam zamiaru się zastanawiać, czy ktoś ze mną gada dlatego, że napisałem coś sensownie, czy dlatego, że ładnie.

--

Szkoda, że masz złe zdanie o polskim kinie. Moim zdaniem ostatnie kilka lat to bardzo dużo dobrych (z 20) i bardzo dobrych (z 5) polskich filmów. Jeśli oglądasz rzadko, weź poprawkę, że może jesteś przyzwyczajony do pewnych konwencji filmowych z innych krajów i polskie kino nie drażni Cię tym, że jest słabsze, a tylko tym, że inne (łatwo to zrozumieć, gdy się pomyśli o Polsce jako o takiej Japonii, nasze pojmowanie rzeczywistości zostałoby naprawdę w większości świata uznane za egzotyczne).

Możesz podać te pięć tytułów filmów które uważasz za bardzo dobre? Zaznaczam że bardzo cenię polską kinematografię ( w szczególności tą z dwudziestego wieku) a według mnie najlepszy polski film to "Faraon" Kawalerowicza. Z nowych filmów nie obejrzałem jeszcze żadnego arcydzieła ( według mojego uznania oczywiście) nie tylko z polskich ale i w ogóle wszystkich filmów dwudziestego pierwszego wieku.

Z tego co widzę lubi pan "pokonywać" ludzi w dyskusji a nie ich "przekonywać" do swoich racji. Jest to oczywiście jakiś sposób na podniesienie swojego ego ale zraża potencjalnych użytkowników chcących wejść w rzeczową polemikę i dowiedzieć się czegoś od osoby która patrzy na świat nieco inaczej.

Pudło.
Ludzie w dyskusji mnie nie interesują. Mam zresztą powody wątpić w to człowieczeństwo. Raczej gadam z botami.

Każdy człowiek, który pisze jak Ty, działa i na korzyść mojego ego (że mnie ominęło bycie moim rozmówcą), jak i na niekorzyść (że podobno ten sam gatunek).

Jest wymysłem, że ci userzy chcący wejść w rzeczową polemikę w ogóle istnieją. Na tym wymyśle opierasz atak na mnie. :) Mam nadzieję, że nie łudzisz się, iż to Ty chcesz wchodzić w cokolwiek rzeczowo?

Czyli wpływ rozmówców na Pana jest na poziomie zero, nie interesuje Pana co inni użytkownicy napiszą pod Pana postami. I mimo wszystko Pan wchodzi w interakcję i komentuję wpisy innych. No można mieć i takie hobby.

Tam wyżej to sobie zażartowałem. Są sensowni userzy. Zdarzają się.
Moje pisanie w dużej mierze jest takie, jakie jest, żeby ich wyłapać. Osoby, które dbają o własne ego przede wszystkim, od razu mi napiszą coś jak Ty, o dowartościowywaniu. Osoby, które wysoko cenią fakty, poradzą sobie z moimi tekstami.

Zauważ, że również piszesz do mnie. Takie hobby. ;)

Zazwyczaj osoby ceniące fakty skupiają się na faktach a nie na otoczce (zazwyczaj szkoda tracić na nią czasu). Jeśli jakiś znany krytyk piszę jaki to on nie jest wspaniały przez 8 linijek a o filmie napisze 2 linijki tekstu to poza podpompowaniem ego piszącego nie ma takie pisanie większego sensu (oczywiście jeśli czytający skupia się na faktach a nie na piszącej osobie). Ale kto co lubi. Życzę Panu wielu czytelników na odpowiednim poziomie intelektualnym spełniającym Pana wymagania jako dyskutantów.
Pozdrawiam

Zacytuj mi 8 linijek w których piszę, jak jestem wspaniały.
Masz do dyspozycji tysiące moich postów, z których możesz wybierać cytaty. :)

Mój wpis o krytyku samochwale był przykładem pewnego podejścia do dyskusji i nie odnosił się do Pana wpisów. U Pana (odnośnie tego wątku) jest coś innego ale efekty są podobne. Zarzucił Pan użytkownikowi: Wojciech_Oszczakiewicz że nie podał konkretów odnośnie nie klejącej się fabuły. Wpis Pana Wojciecha nie był otagowany wzmianką o spolierach więc trudno się dziwić że nie zamieścił tam takich informacji. Zamiast zadać spokojne pytanie i poczekać na odpowiedź aby wyjaśnić tą kwestię użył Pan trybu ataku, co podobnie jak w przypadku krytyka samochwały uruchamia po drugiej stronie określone odczucia (rzadko pozytywne) i co sprawia że dyskusja (o ile w ogóle się wywiąże) będzie mało merytoryczna i bardzo emocjonalna.
Czy patrząc przez pryzmat tysięcy Pana postów, czy więcej dowiedział by się Pan konkretnych rzeczy w dyskusji używając zwrotów:
- nie zgadzam się z tym ponieważ...
czy
- nie zgadzam się z tym, masz zamęt w głowie, ośmieszasz się p..j się w łeb itd.
Chyba odpowiedź jest dosyć prosta.

Aaaaha. Tak sobie pisałeś o jakimś niewiadomym krytyku samochwale, co było bez związku z naszą rozmową. Rozsądnie.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ze%C5%9Blizgiwanie

Nie wymagałem od Wojciecha spoilerów. Wymagałem konkretów. Konkret nie wymaga opowiadania fabuły.

Nie wiem, jaka jest Twoim zdaniem odpowiedź na Twoje pytanie, czy więcej bym się dowiedział pisząc jedno czy drugie. Naprawdę. :) Moim zdaniem, gdy ja piszę, to się niczego nie dowiaduję. Dowiedzieć bym się mógł, gdyby moi rozmówcy nie mieli objawu ześlizgiwania. :D

W moim poście chyba wyjaśniłem mój przykład z krytykiem całkiem dobrze. Jeśli podawanie przykładu pokazującego problem z innej perspektywy uważa Pan za objaw psychopatologiczny (wydaje mi się że naciągany bo ja się nie powtarzałem) to w takim razie tylko programiści-wyznawcy swojej pracy mają szanse nie mieć zaburzeń tego typu.

Wydaje mi się że podanie konkretów wymaga jednak podania fabuły, oczywiście można spróbować bez ale zazwyczaj to się nie udaję. Albo się będzie niezrozumiałym albo jednak padnie jakiś spoiler.

Może Pan nie wiedzieć jaka byłaby moja odpowiedź ale może Pan się jej z dużą dozą prawdopodobieństwa domyślić. Ale jak Pan sam napisał, nie dowiaduję się niczego gdy sam piszę (zakładam że chodzi o to że nie dowiaduję się niczego od innych ludzi), to oznacza że jest tu jakiś problem w komunikacji z innymi osobami ale jak widzę nie jest to dla Pana problem. Jeśli lubi Pan takie rozmowy to proszę bardzo. Przyjemnych i owocnych konwersacji życzę.

To nie był "problem z innej perspektywy" tylko inny problem.

Wyobraź sobie, że w firmie zastanawiają się, jak zwiększyć sprzedaż. A jeden z pracowników twierdzi, że Joker jest przereklamowany. To nie jest "problem z innej perspektywy", to jest właśnie wspomniany objaw.
Albo proporcja 8:2 na korzyść wychwalania samego siebie ma znaczenie, albo nie. Jeśli nie, nie powinna się pojawić. :)

Potem dodajesz próbę manipulacji, że jeśli Ty błądzisz myślami, to prawie wszyscy błądzą. Nie, w zasadzie nie. Ledwie parę razy napisałem o tym rozmówcom na filmwebie, a były ich setki. Prawdopodobieństwo, że w 99% przypadków trafiam na programistów jest znikome.

Źle Ci się wydaje, że podanie konkretów wymaga podania fabuły. Wyobraź sobie, że dźwięk jest kiepski i nie słychać dobrze dialogów. Czy trzeba komuś wyjawić, KTO I CO MÓWI?
Wyobraź sobie, że montaż jest niedopasowany, to znaczy jest bardzo dynamiczny w powolnej scenie. Czy trzeba zdradzać FABUŁĘ w tej scenie? Wyobraź sobie, że barwy są słabo nasycone i głównie w ten sposób twórca chce oddać smutek. Czy banalność tego zabiegu wymaga zdradzania, o czym jest film? I tak dalej, i tak dalej.

Co do ostatniego akapitu: wyobraź sobie, że gadasz z chomikiem. Chomik może wiele zakomunikować zachowaniem, ale nic sensownego nie powie w słowach. Rozmawiając z Tobą otrzymuję ogrom informacji, których mi nie chcesz przekazać, ale robisz to mimowolnie. Natomiast zawartość treściowa Twoich postów jest taka, że się ciesz, że Cię w akwarium nikt nie trzyma.
Pozdrawiam serdecznie.

Niech to, a ja cały czas myślałem że użyłem analogii a tu okazuję się że to manipulacja. Podobnie uważałem że zestawiłem informację i wyciągnąłem na ich temat wnioski a ja błądziłem myślami. Jak to dobrze że trafiłem na Pana bo żyłbym w błogiej nieświadomości w swoim akwarium. Ehhh... Całe życie w błędzie...

A wracając do faktów . Pana zarzut odnośnie użytkownika: Wojciech_Oszczakiewicz dotyczył tego że on napisał że "fabuła się nie klei". Nie dźwięk ani nie montaż był tu problemem. Wejście w ten temat bez spoilerów jak już napisałem wcześniej jest bardzo trudny. Być może Pan potrafiłby bez problemu obejść ten problem, ja natomiast wolałbym w takiej sytuacji założyć osobny wątek, otagować go spoilerem i kontynuować dyskusję. Ale jak wiadomo akwarium ogranicza.
Pozdrawiam serdecznie.

Mało tego! Nie ma znaczenia, że trafiłeś na mnie, bo w swoim dziecinnym zacietrzewieniu wciąż uważasz, że miałeś rację, jedynie pokpiwasz sobie, że zrozumiałeś jakiś błąd, wobec tego nie tylko całe przeszłe, ale i całe przyszłe życie będzie w błędzie. :)

Wojtek napisał między innymi to właśnie, że fabuła się nie klei. I co to znaczy? W związku z tym, że film jest fabularnie prosty, sceny następują chronologicznie, jest niewiele zmian miejsca akcji, bohaterowie w większości są ci sami (ci z początku filmu wracają jeszcze później), zarzut nieklejenia musi być tajemniczą metaforą, bo fabularnie ten film jest daleki od jakiegokolwiek chaosu.
Może Wojtek był pijany? Czemu jednak, skoro pisałby o swoim stanie uniemożliwiającym nadążenie za linearną fabułą w słowach "fabuła się nie klei", a nie "znów się urżnąłem"?

Gdyby fabuła się nie kleiła naprawdę, to nieklejenie byłoby całkiem łatwe do opisania bez spoilerów, choćby na bazie tego, co napisałem wyżej. Może chaotyczny porządek scen utrudniałby zrozumienie, może nowi bohaterowie byliby wprowadzani co najwyżej pretekstowo, może zmieniałby się wydźwięk, nastrój (ciekawym przykładem zmiany nastroju w filmie jest "Parasite", gdzie jednak trudno o zarzut nieklejenia, bo zmiana jest ciągła, systematyczna, krok za krokiem). Brak klejenia się fabuły mógłby wynikać z niespójnej na tle wcześniejszych zachowań decyzji bohatera.

Dla przykładu nieźle zrealizowany film "Nina" zawiera takie dziwne, nieuzasadnione charakterem bohaterki decyzje, których wprowadzenie do filmu miało wyraźnie formalny charakter, służyło pewnemu domknięciu wątków. W życiu wątki niekoniecznie są domykane, a zdarzenia niekoniecznie są symetryczne. Żeby zachować pewną, dość sztuczną, formę, twórcy zdecydowali się jednak wprowadzić właśnie sekwencję zdarzeń nieprawdopodobnych (na tle reszty filmu, bo film nie musi być relacją ze zdarzeń prawdopodobnych, ale mógłby być spójny wewnętrznie).
Przez tę ewidentność, sztuczność, zabieg jest czytelny. Widzimy, że forma wygrała tu z treścią, to znaczy chęć zgrabnego upakowania zdarzeń wymagała przycięcia tych zdarzeń poza granice prawdopodobieństwa.

A czy w powyższym akapicie masz jakieś spoilery?

Niespójny nastrojowo jest Joker. Niespójność pojawia się na styku nawiązań - oczywiście do znanych Batmanów - i dramatu. Twórcy weszli w niebezpieczny obszar, w którym nie realizują w pełni ani dramatu realistycznego, bo zmuszeni są dążyć do wykreowania znanej skądinąd, nierealistycznej postaci, ani komiksu, bo elementem magii komiksu jest ponadrealna widowiskowość. "Joker" z pewnością dodaje coś do opowieści o superbohaterach i superprzestępcach, ale widz czegoś więcej niż kina komiksowego to "coś" już skądinąd zna, bowiem sam zamiar trafienia do szerokiej publiczności wiązać musi ręce i ograniczać złożoność fabuły. W efekcie dostajemy układankę ze znanych konwencji, z dość oczywistych klocków i z całkiem jasnym finałem, co jest na plus, gdy tego oczekujemy. Jest to wszak dodatek do rosnącego zbioru konwencjonalnych filmów. Może być na granicy tej konwencji, ale nie może być poza nią, bo przestałby być zrozumiały.

"Nieklejąca się fabuła" to według mnie (ale myślę że nie jestem tu odosobniony) fabuła która, przedstawia historię która nie ma sensu i/lub są w niej sprzeczności i/lub występują tam dziury. Oczywiście na to wpływ mają zastosowane środki artystycznego przekazu. Ma na to wpływ zastosowana konwencja. Innymi słowy historia jest podana w taki sposób który sprawia że widz nie jest w stanie tego zaakceptować lub widzi zgrzyty. Tu oczywiście wchodzimy w indywidualny odbiór filmu, dla jednego "Ostatni Jedi" będzie genialnym, świeżym rozwinięciem sagi dla kogoś innego fabuła jest kpina z inteligencji widza poklejoną taśmą montażową. Bez spoilerów można bardzo ale to bardzo ogólnie zarysować problem, używając do tego ogromnej ilości zdań. A można też w znacznie bardziej prosty sposób podać konkretny przykład. A na konkretach znacznie łatwiej dyskutować i faktycznie wymienić się poglądami, poznać sposób widzenia innych ludzi. Może nawet przyjąć ich punkt widzenia. Dobra dyskusja nie polega na "zaoraniu" przeciwnika tylko na zaszczepieniu w głowie drugiego rozmówcy że może jest też inny punkt widzenia niż jego własny.

Dziur w "Bożym ciele" nie ma, bo fabuła jest opowiadania chronologicznie i bez przemilczeń. Nie ma w fabule sprzeczności. A sens jak mierzysz? Bo jeśli miarą sensu jest WRAŻENIE LAIKA, to byśmy musieli uznać, że zawsze, gdy laik nie pokuma (czyli ma wrażenie braku sensu), to i "fabuła się nie klei".

Czy na przykład podobnie powiemy o matmie, że obliczenie jest tym bardziej błędne, im bardziej laicy go nie kumają?

Czy fizyka kwantowa albo neurologia gorzej się kleją dlatego, że laik ich nie rozumie, więc ma wrażenie braku sensu?

---

Chyba po powyższym zgodzisz się, że sens wypada mierzyć jakoś mądrzej niż tylko swoim umysłem laika.

---

Widz "nie jest w stanie zaakceptować" - to ciekawe!
Powiedz mi zatem, gdy A akceptuje film, a B nie akceptuje, to czy ten film ma klejącą się fabułę, czy nie?
A może potrzeba 51% akceptacji, wtedy fabuła się klei, a przy 50% jeszcze nie? :D

---

Kumasz już, że może istnieje inny punkt widzenia niż Twój własny? :) Bo ja od początku miałem świadomość istnienia dekli z innym punktem widzenia. :D

Nie muszę już kumać, zawsze wiedziałem że każdy może mieć swój własny punkt widzenia. I często jest tak że ten punkt jest zbieżny z odczuciami innych ludzi. Z innymi może nie być ale wtedy można wymienić się informacjami i dowiedzieć się dlaczego jest tak a nie inaczej. I to powiem Panu działa (no chyba że jedna ze stron uruchomi tryb agresora i/lub tryb ja wiem lepiej). Nie trzeba być fizykiem kwantowym czy neurologiem aby znać podstawy fizyki czy biologii mózgu, oczywiście można toczyć jałowe prawnicze dysputy w których udowadniać to że aby "fabuła się kleiła" wystarczy by była chronologiczna (generalnie większość filmów taka jest) i bez przemilczeń (tu już można poszaleć bo nie da się wszystkiego zawrzeć w filmie z uwagi na jego długość). Jak już chyba wcześniej wspominałem, sztuką nie jest aby zmieszać dyskutanta z błotem ale poprowadzić konwersację tak aby go przekonać do swojego punktu widzenia. Jak widzę woli Pan iść na łatwiznę. I podtrzymuje że (a od tego się wszystko zaczęło) Pana zarzut wobec "nie klejenia się fabuły" odnośnie posta nie otagowanego spoilerem był źle sformułowany co rozwaliło całą konkretną dyskusję a zostało tylko bicie piany.

Spoksik, spotykałem naprawdę wielu ludzi, którzy reprezentowali ten niemożliwie bezsensowny pogląd, że wszystko jest opinią. :)

Druga perełka to ta o przekonywaniu. Przekonywać można na przykład manipulując i kłamiąc. Traktowanie rozmowy jak aktu przekonywania świadczy o braku szacunku dla faktów (ale w końcu nie ma faktów, skoro są same opinie) i braku szacunku dla rozmówców (którym nigdy nie podaje się faktów, bo wszak nie ma faktów, a jedynie opinie).

Żyjesz w naprawdę ciekawym świecie, a ja nie mogę tego skomentować, bo jedyne adekwatne słowa zapewnią Ci wygrany proces. :)

Daria
Edward
Bartek
Ilona
Leon
Urszula.

Ehhh...
Po pierwsze nigdzie nie napisałem że uważam że wszystko jest opinią. To że uważam że podczas dyskusji chodzi o coś więcej niż bicie piany i zakrzykiwanie oponenta jest moim (ale uważam że trochę się z tym ludzi zgodzi) zdaniem sensowne. Dyskusja (nie rozmowa) polega na przedstawienie swoich argumentów w taki sposób aby druga strona po pierwsze je zrozumiała, po drugie aby ich nie odrzuciła, po trzecie zaakceptowała i być może zmieniła nastawienie.
A co do obrażania mnie to radzę najpierw przeczytać definicję tego słowa którym mnie Pan próbował obrazić. Nawet tu Pan poszedł na łatwiznę.

Tak na przyszłość - elokwencja być może jest cechą inteligencji ale nie mądrości. Oraz to co się sprawdza w piaskownicy gdy się jest dzieckiem nie sprawdzi się w dorosłym życiu.

Przesyłam pozdrowienia (zdrowie zawsze w cenie).