U mnie również cisza po seansie. Widownia, tak jak główny bohater, dostała "w głowę". Tragikomedia to ten gatunek gdzie na przemian płaczemy i śmiejemy się przez łzy. Tak jest w tym filmie. Wiele osób w recenzjach pisze, że "film jest krytyczny wobec kościoła" i czy "ma rację" w swoim ujęciu tematu. Film, w mojej opinii jest krytyczny wobec człowieka, ale przygląda się swoimi bohaterom czule i z troską. Nikt nie jest do końca dobry, ani zły. Reżyser odsłania historie bohaterów jak cebulę, warstwa po warstwie odsłaniając niuanse i zdarzenia, które zdecydowały o ich losie i postawach. Dla mnie to mistrzowska obserwacja nas samych i otaczającej rzeczywistości. Jeśli nie oczekujemy, że będziemy atakowani i nie stawiamy sobie w roli obrońców jakiegoś status quo poczujemy się "czule odsłonięci" i będziemy mogli głęboko odetchnąć lepszym powietrzem tak jak bohaterowie filmu zrzucający z siebie traumę po śmierci bliskich. Rzeczywistość jest o wiele ciekawsza od obrazów wykreowanych na potrzeby promocji i obrony jakiegoś jej obrazu. Taki jest ten film. O wiele ciekawszy i bardziej złożony niż opinie, które chcą ustawić go w jakiejś roli, np. w roli krytyki kleru czy polskiego katolicyzmu.