Ten film jest znakomity ponieważ pobudza do rozmaitych refleksji.
A oto jedna z nich.
Na każdym etapie dziejów relacje społeczne nie dominują w codziennej egzystencji człowieka, a wartości duchowe (religijne) przebijają się w tylko od ‘święta’. Chrystus postulował ideę miłości jako główne przesłanie w życiu. Ale, w swej człowieczej naturze, nie podał uniwersalnej metody jej realizacji, bo takowa nie istnieje. Podobnie w kwestii zasłużenia sobie na zbawienie, każdemu proponuje co innego, bogatemu aby rozdał wszystko ubogim, gnuśnemu aby wziął się za pomnażanie otrzymanych talentów, zapracowanemu aby się nie martwił o jutro, bo ptaki nie sieją ani nie orzą …, etc.
I ten film pokazuje zarówno siłę oddziaływania mechanizmów społecznych na codzienność, jak też silną duchem jednostkę, która, przynajmniej chwilowo, potrafi im się przeciwstawić.
W szczególności widać tu kościół, który jako instytucja, pomimo że z jednej strony ‘dostraja’ się do współczesnych czasów, to jednak publicznie zawsze będzie trzymał się raz zatwierdzonych niepodważalnych dogmatów, bo jest ukierunkowany na ogół. Vide, stary ksiądz proboszcz, reprezentujący system konformista, który nie chce pochować domniemanego sprawcy wypadku, bo się boi gniewu i sprzeciwu rodzin ofiar. Dlatego bardziej ludzcy i podobni, przynajmniej w ograniczonym zakresie, w relacjach z ludźmi do Chrystusa, mogą być tylko niektórzy kapłani. I oni też jako jednostki potrafią pomagać ludziom w ich egzystencjalnych problemach. Stąd też główny bohater, udający księdza Daniel, uwalnia zastygłych w bólu krewnych ofiar od ciężkiej traumy, bo mocno czuje istotę przesłania Jezusa, a nieznajomość religijnych przepisów nie umniejsza jego skuteczności w modelowaniu ludzkich postaw.
W filmie nie ma żadnej krytyki społeczeństwa polskiego ani krytyki wiary, jak się niektórzy dopatrują. Tak jest wszędzie na całym świecie. Tacy jesteśmy wszyscy. Być może chodzi o to, że te dwa rodzaje przestrzeni w jakich rozgrywa się życie (publiczna i prywatna) tylko częściowo zachodzą na siebie. Z tego nie wynika, że należy te odmienne sposoby bytności człowieka traktować jako obłudne zło. Tak było, jest i będzie.