Od razu zaznaczam, że ten film - choć prawdopodobnie jest świetnym historyczno-demograficzno-socjologicznym odwzorowaniem tamtych wydarzeń, nie jest polecany dla każdej grupy odbiorców.

- Po pierwsze, jęczeć będą jak zwykle krytycy "to ino tako chińsko bajko", którzy zwyczajnie nie zniosą Hiper-ekspresji Shinjiego i Gena. Jest to starsza produkcja, jak dobry, smakowity ser pleśniowy. Dla jednych - wytrawny posmak, zaś dla innych - "tandetna pantomimika", przypominająca tą z czarnobiałych filmów o samurajach.

Apeluję do fanów anime, by nie dawali się prowokować i zbyt łatwo wciągać w szarpaninę z takimi ludźmi. Niestety ale kino japońskie, zwłaszcza to oldschoolowe, jest bardzo trudne w odbiorze dla europejskiego widza. Sądzę ponadto, iż należy wykazać się zarówno empatią (tą samą, jaką staramy się żywić wobec ludzi oglądających filmy akcji z Bollywoodu) oraz cierpliwością. Uważam, jako student psychologii, że tego typu agresywne i nietolerancyjne postawy (np. wobec klasyki anime, której krytyka przekracza niejednokrotnie granicę ignorancji) są po prostu wyrazami skonfundowania i stłamszenia przez coś, na co nie zostało się psychicznie przygotowanym. Kwestia gustu, o której jak najbardziej wolno i TRZEBA dyskutować, bo to nas rozwija, ale nie można się o nią KŁÓCIĆ, bo to nas różni. <<< Zapamiętajcie tą interpretację znanego przysłowia i powtarzajcie ją znajomym, którzy cytują "rzymski" oryginał.


- Po drugie... Cóż... :P Nie każdy lubi widok odzieranego żywcem ze skóry dziecka, roztopionych strzępów zwisającej skóry, robaków gnilnych lub organów mlecznych na wierzchu. To już kwestia wrażliwości. Wydaje mi się, że właśnie dzięki takiej dosadności, ale i nie popadaniu w melancholijny pompatyzm "ooo... patrzcie narody, jak Amerykanie nas skrzywdzili, a przecież tam żyli cywile", nadaje temu tytułowi niewysłowionego "efektu wstrząśnienia" - połączonego z japońską pokorą i kolektywistyczną przytomnością umysłu (co przejawia się metaforycznie tym, iż: jeszcze się pierwsze deski nie skończyły dopalać, a ci już zaczynają odbudowywać miasto).



PS: kto był naiwnym bobasem i podobnie jak ja, też myślał, że Ryuuta jest Shinjim, który jakimś cudem wydostał się z płonącego domu, ale oberwał przy tym w głowę i stracił pamięć? :P Nawet byłem skłonny uwierzyć, że ten brat bogatego faceta z wachlarzem, jest odrobinę podobny do ojca Gena (zwłaszcza pierwsze sekundy, gdy widać do było z profilu spod bandaży).

Ech... Młodość i naiwność, a to przecież film Azjatycki - w których reżyserzy zazwyczaj nie boją się fatalizmu i złych zakończeń (patrzcie filmy akcji z Hong Kongu, które niemal zawsze źle się kończą).