Akcja filmu dzieje się trzy lata od feralnego dnia bombardowania Hiroszimy. Gena wciąż nawiedzają koszmary związane z tym dniem oraz niemożnością uratowania rodziny. Bracia wybrali się na poszukiwanie ptasich jaj, które jedzą na surowo. W dzień wśród ruin poszukują złomu. Ludzie wciąż głodują, a nawet umierają na ulicach. Shinji postanowił zaryzykować i za resztę pieniędzy zagrać w Pachinko. Niestety nie udało im się nic ugrać. Kiedy w przez miasta przejeżdżają żołnierze amerykańscy rzucają głodnym dzieciom czekoladki przez co dosłownie rzucają się na nie. Po męczącym dniu chłopaki zażywają kąpieli w metalowej beczce.

Wciąż mieszkają z mamą, którą Gen zdecydował się nieść na barana. Mimo kiepskiej sytuacji kobieta karze im iść do szkoły, bo zaczął się drugi semestr. Starszy brat dzieli się z młodszym obawami, że rodzicielka waży zdecydowanie za mało. W szkole wpaja się dzieciakom, że kraj wyrzekł się wojny z powodu tragedii jaka ich spotkała. Jak zaczyna padać deszcz lekcja zostaje na chwilę przerwana, bo w ruinie w której się uczą nie ma dachu. Bezdomni są przeganiani stamtąd, ale starszy Masa atakuje nauczyciela, więc Gen go broni tym samym zaskarbiając sobie sympatię obcego. W domu okazuje się, że matka cierpi z powodu choroby.

Pierwsza część nie przygnębiła mnie tak bardzo jak ta. Niby rodzina Nakaoka ustatkowała się. Mama pracuje, a Gen chodzi do namiastki szkoły, która zamiast uczyć wpaja bełkot jakiego dzieci nie rozumieją. Film porusza problem tych, którzy zostali bez domu oraz rodziny. Z początku jest to grupa wagarowiczów, którzy feralnego dnia uciekła ze szkoły. Stracili rodziców i postanowili się wzajemnie wspierać. Masa, którego nazywają braciszkiem jest kimś w rodzaju szefa, chociaż na początku poznajemy go raczej jako postać negatywną. Pojawia się także staruszek, którego imienia nie poznajemy. W swoim smutku oraz beznadziei oczekuje na śmierć siedząc w miejscu.

Ważnym tematem jest potęga przyjaźni, wzajemne wspieranie się w potrzebie oraz walka z dyskryminacją. Bardzo ciekawa jest osoba Katsuko poparzonej dziewczyny, która chce się uczyć, ale nie może z powodu bezdomności. Rola matki się zmieniła. O ile wcześniej głównie chłopcy poświęcali się dla niej tak teraz ona poświęca się dla nich ukrywając swoje złe samopoczucie. W tej części zdecydowanie ją polubiłam w przeciwieństwie do pierwszej. Dzieciaki śpiewają równie dużo o ile nie więcej. Trzy lata po katastrofie większy problem jest ze znalezieniem pracy zarobkowej. Biedni imają się takich prac jak czyszczenie butów czy zbieranie złomu w postaci np miedzi.

Dwie sceny zrobiły na mnie wrażenie spanie z matką w jednym łóżku oraz budowa domu z materiałów znalezionych w ruinach. Nie obędzie się bez drastycznych widoków, ponownie będzie brak szacunku do ofiar tragedii. Dziwi mnie, że ludzie z takim spokojem znosili widok żołnierzy amerykańskich - z kraju, który wyrządził im tak ogromną krzywdę. Jedno mnie zdziwiło, że dwóch braci poradziło sobie z policjantami, którzy gonili bezdomnych. Myślę, że dwóch dorosłych facetów bez problemu poradziłoby sobie z kilkulatkami. Niemniej to anime wycisnęło ze mnie łzy co zazwyczaj udawało się głównie studiu Ghibli. Moja ocena to 9/10.