Mimo że tu można znaleźć kilka ciekawych wątków, wydaje mi się, że pierwsza część w zupełności wystarczyła, aby spełnić swoje zadanie - uświadomić ludzi o horrorach broni atomowej i wojny. Druga część wydaje się nieco na siłę, jakby scenarzyści desperacko próbowali pokazać, jak źle żyło się Japończykom po zakończeniu konfliktu. Nie przeczę, ale jako główny temat opowieści robi się to męczące. Przez większość czasu nastrój jest pogodny i spokojny, czym dwójka stanowi kontrast do pierwszej części. Zakończenie jednak jest, paradoksalnie, smutniejsze. Część 2 na pewno bardziej nadaje się dla dzieci i być może to też przyświecało scenarzystom. Być może to one są docelowymi jej odbiorcami, przez co dla starszego widza część ta może wydać się nieinteresująca. Mimo to jest ona dobrze zrobiona, więc ocenę zostawiam dość wysoką.