Na wstępie trzeba powiedzieć, że rzadko telewizyjme reklamy tak spłaszczały film. Widać w nich sceny atrakcyjne dla mało wymagającego widza i do idzie się trochę jak na ścięcie (ale skoro film sprzedawał się tak świetnie w USA, to nie wypada go zignorować).

Tymczasem dzieło nie jest takie złe. Niestety, filmy z udziałem Jimma Carrey'a dzielą się na dwie grupy: takie, gdzie ten aktor błaznuje i takie, gdzie powstrzymuje się od tego. Te pierwsze są w zdecydowanej mniejszości, ja pamiętam "The Truman Show" i "Człowieka z Księżyca". Uważam, że byłoby dużo lepiej, gdyby "Bruce..." był kolejnym z tej serii. Tymczasem Carrey robi dziwne miny i czujemy się, jakby znowu był Ace'em Venturą. I to jest minus tego filmu.

Do Jennifer Aniston nie można się przyczepić, jeśli ktoś obejrzał choć jeden odcinek "Przyjaciół", to może być nawet pozytywnie zaskoczony. Morgan Freeman jest klasą sam dla siebie, co udowadnia po raz kolejny. W dość sympatycznych epizodach wystąpili znany z "Magnolii" Philip Baker Hall i urocza Catherine Bell, niegdyś gwiazda serialu "J.A.G"

Film porusza kwestię pogoni dziennikarzy za newsem i dość wiernie, choć oczywiście z przymrużeniem oka, oddaje realia pracy w tym zawodzie, zwłaszcza w USA.

Kluczowy wątek, czyli Bruce'a zabawy w Boga, nie porusza bardzo nowego problemu, ale czyni to w sposób dość świeży. Podobnie jest z wątkiem miłosnym - ostatnie parę scen może naprawdę wzruszyć i to nawet facetów.

Ogólnie: nie jest to jakieś arcydzieło, ale nazwałbym to mądrym filmem komercyjnym. Na pewno obejrzenie nie będzie stratą czasu. To rozrywka, która może nawet w pewnych momentach zmusić do myślenia i przypomnieć o czymś ważnym.