To co najważniejsze jest niewidoczne.
I dokładnie sprawdza się w tym filmie. Próbowałem to zaznaczyć w swoim wpisie w innym miejscu, ale co mnie nie zdziwiło, pozostałem odosobniony. Zdecydowana ilość wpisów jeżeli już odnosi się do tego filmu to właśnie odbiera go bardzo powierzchownie, żeby nie napisać trywialnie.
Wynika z tego, że reżyser trudził się po to aby zrobić kolejny, może setny, film o jakimś faciu który przeżywa problemy ze sobą, ćpa pije czy uprawia przypadkowy seks. No i, tu modne słowo, miał traumę. A kto jej nie miał? A czy to powód, żeby od razu tak postępować?
I tu dochodzę do sedna sprawy. Tym filmem reżyser nie pozostawia nam złudzeń. Żyjemy w brudzie, wszyscy. Wielu o tym nie wie, a ci co wiedzą też boją się z tym skończyć. Może to paradoks ale tak jest. Dezintegracja to poważne wyzwanie.
Otaczający nas brud czyni, że życie prędzej czy później staje się beznadziejnie bezsensowne. Zburzyliśmy jeden świat, nazwijmy go wartości, a w to miejsce nie mamy nic jako ludzie do zaoferowania. Tylko brud. Reżyser nie zostawia nam żadnej nadziei, nie daje złudzeń, jest w tej sprawie pesymistą. Wręcz uważa, że wyjściem może być samobójstwo, o ironio na szaliku klubowym. Znak czasu (?).
Bohater filmu ma przebłyski, dostrzega to gówno, które go otacza, ale brak mu siły lub w złym momencie podejmuje decyzję aby z tym skończyć. Na przechylonym już krześle, kiedy nie ma alternatywy.
Ten film to przestroga, ale chyba autor byłby rozczarowany jak niewiele osób dostrzega jego krzyk. I to też znak czasu, szczególnie w Polsce.