Oglądałam kilka filmów z Hugh Grantem (nie każdy film mi się podobał), ale aktor moim zdaniem jest zawsze rewelacyjny.

Momentami odnosiłam wrażenie, że Hugh nie gra swojej roli (jak aktor), lecz za każdym razem pokazuje jakiś fragment swojej osobowości - wcielając się w bohatera, którego powinien jako aktor udawać. Zazwyczaj "gra" szalonego człowieczka, ale w jakimś tam stopniu odpowiedzialnego za swoje czyny - zazwyczaj przemyślane.

W filmie "Był sobie chłopiec" pokazał się od strony "zagubionego dziecka" (każdy facet ma coś z dziecka w sobie, ale niestety mocno to ukrywa). Grantowi (jak większości panów) potrzebna była opieka i naprowadzenie na właściwy trop, cel życia i... ukochana kobieta. Udało się, ale dokonał tego bardzo dojrzały psychicznie i emocjonalnie "kumpel" - mały chłopiec.

Osobiście, nie zaliczyłabym tego filmu do kategorii komedii (nie powiem jest śmieszny), lecz filmu psychologiczno-obyczajowego. Jest super. Dzięki niemu można zobaczyć jak dużo z dziecka (nie chodzi oczywiście o infantylność) zostało w tych naszych mężczyznach, których na co dzień uważamy za mało odpowiedzialnych twardzieli.