To niekonwencjonalna i wielowątkowa opowieść o przełamywaniu stereotypów i odkrywaniu swojej prawdziwej natury. Główny bohater, urodzony w dniu narodzin Chrystusa, od najmłodszych lat czuje się inny, nie pasując do typowo męskiego wizerunku wpajanego mu przez ojca, namiętnie słuchającego Patsy Kline. Natomiast jego religijna matka widzi w nim posiadającego niezwykłe zdolności wybrańca, co jeszcze potwierdza ekscentryczna sąsiadka, pani, ‘jak-jej-tam’ Tupperware, która odkrywa w chłopcu dar uzdrawiania innych.

Dorastający Zac, wyglądając niczym Ziggy Stardust, woli słuchać Davida Bowie, Pink Floyd i The Rolling Stones oraz potajemnie marzyć o chłopaku swojej kuzynki, niż dopasować się do reszty i związać ze swoją najlepszą przyjaciółką. Jednak zabiegając o uczucie ojca, którego ubóstwia, a który nie toleruje odstępstw od normy, nie może pozwolić sobie na żadne słabości i przekleństwo odmienności. Dlatego pragnąc mu za wszelką cenę udowodnić, że się myli i że nie będzie płaczącym ‘mięczakiem’, udając nawet przed samym sobą, na wszelkie możliwe sposoby będzie się starał zwalczyć i przeciwstawić swoim prawdziwym, homoseksualnym skłonnościom, ale natury nie da się oszukać. Wcielający się w postać Zacka, Marc-André Grondin, świetnie się w swojej roli odnalazł, potrafiąc oddać na ekranie wszystkie rozterki swojego bohatera, jego wewnętrzną przemianę i wreszcie akceptację samego siebie.

W tej barwnej, wypełnionej po brzegi świetną muzyką, zadziwiającej mieszance, powstał film nietuzinkowy i wymykający się łatwej klasyfikacji. Z jednej strony kanadyjski reżyser Jean-Marc Vallée serwuje nam portret z pozoru niedopasowanej, a tak naprawdę uzupełniającej i mimo licznych przeciwności trzymającej się razem rodziny, z jej najważniejszymi, kalejdoskopowo ukazanymi uroczystościami, natomiast z drugiej opowieść o dojrzewaniu i niełatwej akceptacji własnej seksualności, z podróżą do Izraela i pustynnymi wizjami na czele.

W tym licznym nagromadzeniu scen i postaci, których można by obdarować niejeden film, bardzo łatwo było przeszarżować oraz popaść w tandetę, sztampę i efekciarstwo. Na szczęście jednak twórcom udał się ten karkołomny wyczyn poprzez połączenie wszystkich wątków w jedną, spójną i zgrabną całość, przeplatając nastrój smutny i wesoły z potężną dawką humoru i pozytywnej energii. I chociaż w kilku miejscach operuje typowo teledyskowymi skrótami, to jednak całość opowiedziana jest z prawdziwym wyczuciem, ciepłem i subtelnością. Dzięki temu powstał obraz zaskakująco nietypowy w swoim szalonym, ‘kosmicznym udziwnieniu’, udowadniając, że ‘w tym szaleństwie jest metoda.’