Cześć, odświeżam temat po ponad roku, ale może przeczytasz. Mi się wydaje, że ostatnia scena w której stoi na środku skrzyżowania i patrzy w każdą ze stron to alegoria wyspy na której się znajdował. Zewsząd otoczony był oceanem i mógł popłynąć w każdą stronę, tak samo tutaj.

W scenie poprzedzającej dostarczenie paczki, rozmawia z przyjacielem i mówi, że po powrocie do Stanów żyje i "oddycha", bo nigdy nie wiadomo co przyniesie przypływ. Jego życie na wyspie i po powrocie do Stanów straciło sens i termin "życie" odnosił się tak naprawdę tylko do podtrzymania funkcji biologicznych. Żył nadzieją na lepsze jutro, przyszłością, a teraźniejszość ograniczała się do oddychania. Myślę, że spotkanie tej kobiety pod koniec to właśnie ten przypływ. Ja tak to rozumiem, ale może ktoś ma własne przemyślenia na ten temat?

Ostatnia scena jest jak cios w gębę. Facet, który na początku filmu miał już niemal wszystko, teraz stoi na rozdrożu i nie ma nic. Jak w tej grze Eurobiznes - rzucasz kostką i nagle "wracasz na start", a co gorsza zadecydował za ciebie los. Zaczynasz wszystko od początku. Tyle, że nie masz już dziewiętnastu lat.

Zakończenie filmu jest moim zdaniem idealne. Każdy inny reżyser pokazałby, że Kelly "czekała i nigdy nie straciła nadziei". Gdyby tak to zostało sfilmowane, nikt dziś nie rozmawiałby o tym filmie. Ale Zemekis zrobił to tak, jak się dzieje w życiu. A tę Rudą dodał, żeby jednak nie znęcać się aż tak nad widzem. Ruda pani oznacza w tym filmie szansę lub nadzieję.