Lubaszenko, swój drugi film zatytulował modnym ostatnimi czasami hasłem- "Chłopaki nie płaczą". Jak się okazuje tytuł znakomicie pasuje do filmu, który zrobiony jest według modnych, szpanerskich zasad, pełen ogranego i niewyszukanego humoru i sztampy.

Jeżeli najbardziej w ostatnich czasach polscy twórcy narzekają na brak scenariuszy, to akurat scenariusz można by przełknąć, jako na wpół zabawną, lekką, nie głupią, lecz trochę zbyt mdłą strawę. Problem "Chłopaków..." leży wyłącznie za sprawą reżysera, który chyba nie do końca zrozumiał lekko gorzką satyrę świata twardzieli i materiał, który może i mógłby konkurować z Kilerem, całkowicie zaprzepaścił i gorzki żart zmienił w pozerstwo i męczący szpan.

Reżyser na planie zdawał się dawać dużo luzu, szanse na improwizację, lecz widz ma wrażenie jakby Lubaszenki nie było w ogóle na planie filmu, a ciąg pojedynczych scen nie ma ze sobą najmniejszego związku. Co prawda technika skeczowa reżyserii była już nie raz wykorzystywana, choćby w "O dwóch takich co nic nie ukradli", to sztuką było z porozrzucanych scen ułożyć spójną całość. Lubaszenko tego nie potrafił i jego film to ciąg wyplutych z kontekstu scen. Poszczególne sekwencje mają charakter dowcipów, które ktoś opowiada i z chodzi ze sceny- coś jak "Maraton uśmiechu", nawet poziom żartów taki sam

Nie da się odmówić, że kilka tekstów jest naprawdę świetnych, a w kilku sytuacjach można się dobrze pośmiać, ale to mało jak na trwającą 90 min komedię, przez większy czas męczącą
Sytuacje pogarsza dodatkowo aktorstwo, szczególnie sztuczny, nie do zniesienia Pazura, który robi z siebie za przeproszeniem skończonego kretyna, rolą nie odbiegając od swych "powalających" kreacjach w 13 posterunku. Żal troszeczkę Milowicza, bo widać, że grał z ogromnym zaangażowaniem, bo i to nie poprawi nędznego poziomu widowiska.
Pozerska komedia, beznadziejnie wyreżyserowana przez Lubaszenkę otrzymuje 3/10