Ciekawe, że z krótkiego opowiadania można było zrobić tak ładnie wykonany obraz o życiu, śmierci i przywiązaniu. A także o tym, żeby nigdy się nie poddawać. Ciekawe, że w pewnym momencie traci się świadomość, że w gruncie rzeczy jest to fantastyka, a patrzy się na film bardziej jak na dramat. Bo widz widzi aspekt "odwrotnego starzenia się" tylko w kontekście niemożności związania się ze swoją miłością, ale poza tym... to nie ma znaczenia. Liczą się za to inne postacie, to co robią, jak pokonują przeciwności losu, nawet jeśli jedną z nich jest czas, który przemija bezlitośnie. Scena, w której widzimy panią Abbot dokonującą marzenia swojego życia w wieku już dość podeszłym, jest tego najlepszym przykładem.