Nie ukrywam, że na film ten wyczekiwalłem. Wielbię szczerze Davida Finchera i Cate i przede wszystkim Tildę. Benjamin Button jest dla mnie jak niewykorzystana szansa. Film jest przede wszystkim olśniewający, naprawdę olśniewający pod względem formalnym. Dopracowany, wszelkie szczegóły zostany uchwycone, a kadry z z niezykłym pietyzmem dopieszczone. Z filmu jednak wieje przeokrutnym chłodem. Nie wierzymy w uczucie glównych bohaterów, bo i tak jest on kiepsko poprowadzony. Sama "ciekawość" Benjamina ogranicza się jedynie do chwili narodzin. Nic poza tym. Fincher nie wpadł na to, że mając taki punkt wyjścia, mozna tak wiele z tym zrobić. Zatem Brad Pitt snuje się przez cały film, a wszystkie postacie, które napotyka wydaja się znacznie bardziej interesujące i wolałbym śledzić ich losy i historie. Film jak na amerykańską epopeję przystało jest odpowiednio przeciagnięty i wydłużony, ale to już chyba konsekwencja gatunku. Tematy poruszane w obrazie sa oczywiście bardzo mądre mówiące o przywilejach młodości i starości i ostatnie sceny rzeczywiście wzruszają, ale... to mogłoby być znacznie więcej. Może w rękach Tima Burtona, czy Terr'ego Gilliama, materiał byłby wzbogacony o ironię i pomysłowość, której tutaj tak brakuje... Mimo wszystko mam ochotę ponownie obejrzeć ponownie ten film, ze wzgledu na rozmach, Cate i Tildę.