Film w zasadzie możemy podzielić na sceny wojenne i filozoficzne monologi, sceny wojenne naprawdę są na bardzo wysokim poziomie, twórcy dążyli do tego by pokazać realizm wojny i świetnie im to wyszło, gdyby serwowali nam taką akcję przez cały film, byłby to jeden z najlepszych filmów wojennych, a w zasadzie antywojennych. Ale twórcy uznali, że postanowią podeprzeć się książką Jamesa Jonsa. Czytałem jego "Stąd do wieczności" będące świetną powieścią filozoficzną i nie wiem co mu się stało, że napisał cienką czerwoną linię. Te monologi bohatera to jakaś bezmyślna paplanina o poszukiwaniu szczęścia, Boga, dlaczego wszyscy nie dążymy do szczęścia bla bla bla bla........... litości! Nie wiedziałem, że niebo jest niebieskie a trawa zielona, może niech ktoś o tym książkę napiszę...., czy ani razu nie zastanawiał się nad bezmyślnością tej paplaniny w praktyce? Czy my wszyscy nie dążymy do szczęścia, a czy aby nie tylko o to chodzi? Przecież w Stąd do wieczności była mowa o tym, że ważniejsze są honor i obowiązek, niż doczesne przyjemności, więc co to za filozof, który zmienia swoje podejście do życia jak skarpetki. Może film jest bardzo dobrze zrealizowany, a ja oceniam książkę, ale skoro film powstał na jej podstawie mam do tego prawo a reżysera krytykuje za małą inwencję twórczą, niech nie opiera się na byle czym.