wiekszosc najlepszych utworów slyszales na filmie. dla mnie joy division to odkrywanie zupełnie wczesniej nieznanej przestrzeni. ich muzyka jest pelna sprzecznosci i niepokoju-tak jak zycie curtisa. bardzo dobitnie pokazano to na filmie. wogole sadze ze wiele dobrego wynieknie dzieki obrazowi control-po pierwsze pewnie pare osob dowie sie o joy division

To jest bardzo ważny głos. Dla mnie jako wieloletniego fana muzyki Joy Division i twórczości Iana Curtisa, ocena filmu będzie przesiąknięta subiektywizmem, przez co bardzo trudno ocenić jakość filmu jako dzieła samego w sobie.

Mam bardzo podobne zdanie do Twojego, Joy Division znam kilka utworów, o biografii Curtisa mam blade pojęcie, co pozwoliło mi spojrzeć na ten film bez zagłębiania się w biograficzne rysy - tabula rasa ;). I zrobił na mnie bardzo silne wrażenie, jak nic od dłuższego czasu. Film ma silny wyraz być może dlatego, że zakończeniu nie posiada typowego katharsis. Pod koniec widzimy tylko ludzkie tragedie i dym, który może nawiązywać do II Wojny Światowej (sama nazwa zespołu także, ale tego zapewne nie muszę przypominać ;)).

To biografia introwertyka, który w swoim życiu impulsywnie podejmował decyzje, eksperymentował, aż w końcu znalazł się w sytuacji, z którą nie był w stanie sobie poradzić. I wydaje mi się, że fascynacja nazizmem też nie pozostaje tutaj bez znaczenia. Przypomniała mi się scena, kiedy tworzył tekst do "She's lost control", który wg mnie mówi o nim samym. To on stracił kontrolę nad swoim życiem, to oczywiste. Trochę identyfikuję się z bohaterem, dlatego seans z tym filmem mnie przygnębił, pozostał gorzki smak zagubienia, może poczucia bezsensu.

Anyway, same zdjęcia i muzyka sprawiają, że ten film po prostu trzeba zobaczyć (sceny z rozstania z żoną przy Love will tear us apart, spacer po mieście w kurtce z napisem HATE i oczywiście scena końcowa ;). Dałbym 8+/10