W nowym filmie Cronenberga wciąż toczą się dialogi: o biznesie, pieniądzach, seksie i
śmierci. Słów pada tyle, że trudno wyłuszczyć, co jest tak tu naprawdę ważne. Gdzieś w
odmętach Internetu spotkałam się z poglądem, że to przegadanie było celowe, jako że
obrazuje przekaz informacji we współczesnym świecie. Na co dzień także jesteśmy zasypywani
mniej lub bardziej ważnymi newsami, z których wyłapanie rzeczy istotnych często bywa dużym
wyczynem. Jeśli faktycznie był to celowy zabieg Cronenberga, to chwała mu za to. Nic jednak
nie zmieni faktu, że Cosmopolis to film ciężki i chłodno obchodzący się z widzem,
gdzieniegdzie także przesadzony (absurdalna i dłużąca się sekwencja końcowa). Mimo tego
warto przez niego przebrnąć z racji na ciekawy portret człowieka, który ma wszystko, a
jednocześnie tkwi w całkowitym marazmie i dąży do autdestrukcji. Dokładniejszą analizę
umieściłam na moim blogu, zapraszam na:

http://chodznafilm.blogspot.com/2012/11/czy-robsten-jest-tak-zy-jak-go-maluja.ht ml